De pogrom die het toevallig toch niet was

De wraak van het toeval zal niet mild zijn

Hoewel onderstaande Revu-column betoogt dat iedere ophefcyclus, hoe emotioneel ook, als vanzelf uitdooft en overgaat in een honger naar nieuwe verontwaardiging, kan ik toch de gebeurtenissen in Amsterdam, of liever gezegd: de valse maar vakkundinge omkering van oorzaak en gevolg van die gebeurtenissen nog niet helemaal loslaten.

Wat - met een eufemisme - ‘in de dagen rond de voetbalwedstrijd tussen AFC Ajax en Maccabi Tel Avi’ allemaal is gebeurd, is sindsdien door een kleine groep narratief bepalende media, bestuurders en een bepaalde burgemeester trefzeker omgekeerd van een gerichte en gecoördineerde aanval op Joden in Amsterdam tot een volledig gespiegeld eindspel waarin Femke Halsema - de eerste official die op 8 november zelf het woord ‘pogrom’ in de mond nam - zondagavond de finale zet deed. Dat deed ze door zich bij Nieuwsuur te beklagen dat de verkeerde mensen met het woord pogrom aan de haal zijn gegaan, om zodoende Marokkanen en moslims in een kwaad daglicht te kunnen zetten.

Het is zo geraffineerd gedaan, zo vanzelfsprekend, dat ik zinspeel op een volledige reconstructie. Want ik denk dat iedereen die via (sociale) media de ontwikkelingen bijhield, heeft gezien dat het narratief onder ieders neus werd omgekeerd van antisemitisme en een islamitische Jodenjacht tot islamofobie en racisme jegens Marokkanen - zelfs nadat Marokkaanse relschoppers in de dagen nadat Maccabi-fans allang terug waren naar Tel Aviv nog een tram in brand staken en voor andere ongeregeldheden zorgden.

Het zou goed zijn om nog langs een tijdlijn en in een feitenrelaas op te sommen hoe de door de daders gedeelde beelden van een Jodenjacht en de initiële respons van Halsema en de Amsterdamse Driehoek daarop op slinkse wijze via columnisten, in NPO-programma’s, via mensenrechtenorganisaties en door verontwaardigde Marokkanen net zo lang is omgekeerd totdat er in sommige gevallen zelfs een Joods complot tegen Nederlandse moslims uit kwam rollen.

Niet alleen Halsema zelf beklaagt zich dat Israëlische officials ‘haar’ woord pogrom gingen misbruiken, maar zie bijvoorbeeld ook eens wat Marcia Luyten in de Volkskrant schreef op 19 november: ze reduceert in haar column de Jodenjacht tot een uiting van ‘radicaal-rechts wensdenken’, waarvoor woorden als antisemitisme en pogrom domweg zouden zijn verzonnen:

‘Voorheen lagen politiek en overheid automatisch in elkaars verlengde; de een beslisser, de ander uitvoerder. Maar dat verlengde is steeds minder vanzelfsprekend. Politiek schept haar eigen werkelijkheid. Vrijdag was dat: heftige straatrellen die, onder invloed van radicaal-rechts wensdenken, waren gemunt als ‘pogroms’, ‘antisemitisme’, ‘integratieprobleem’ en zelfs ‘terrorisme’.’

Of neem Tom Jan Meeus, de gebalsemde mummy van de Haagse verslaggeving voor NRC, die in zijn nieuwsbrief Machtige Tijden van 16 november van ‘ophefdwang’ spreekt en in zijn bekende belerende stijl schrijft dat hij…

‘…in de databank een onderzoek (2015) van het Verwey-Jonker Instituut naar antisemitisme onder jongeren [vond], waarin wordt vastgesteld dat „antisemitische uitingen lang niet altijd gepaard gaan met negatieve opvattingen over Joden in Nederland”.’

Hij betreurt dat ‘deze nuance’ (!!!) waarin afgelopen week verloren ging, maar verzuimt natuurlijk te melden dat het instituut dat hij citeert zo wereldvreemd is ten aanzien van de islam, dat het een koranschool in de radicale Al Fitrah-moskee die ze in 2016 nog als ‘pedagogisch verantwoord’ bestempelden, drie jaar later in 2019 bij nader inzien toch maar omschreven als een moskee die ‘kinderen leert zich af te sluiten van de Nederlandse samenleving en daarmee een voedingsbodem vormt voor radicalisering’ (Nieuwsuur, 27 september 2019).

Over nuances (maar vooral over waarden) die verloren gaan gesproken, zeg. Echter, volgens De Correspondent werd het ‘geweld in Amsterdam één grote PR-campagne voor Israël’, zo kopten de eeuwige bloementuinkinderen van de journalistiek letterlijk en reeds op 13 november.

Het hield natuurlijk en tevens helaas niet op bij deze voor de vuist weg genomen voorbeeldjes van vuige journalistieke vervalsingen.