De transgender-hype is een zeer zorgelijke sociale besmetting

Levensgevaarlijke headline misschien, maar het is gewoon wel zo

Van de vele, vele, vele onderwerpen waar ik me met meer of veel mindere kennis van zaken op toegelegd heb in de ruim tienduizend topics die ik tot dusver voor GeenStijl tikte, was transgenderisme niet iets dat ooit op de radar kwam. Thans is het echter om moeilijk verklaarbare redenen niet alleen een prangend sociaal nieuwsonderwerp geworden, maar ook een ideologie waarbij het relatief gevaarlijk is om vraagtekens bij te zetten. Zelfs de schrijfster van de Harry Potter-boeken wordt er om bedreigd, uitgesloten of gecanceld.

Nou hebben J.K. Rowling en ik wel één ding overeen dat ons in de gelegenheid stelt om relatief achteloos het onderwerp op te werpen: zij heeft zo veel geld verdiend aan haar tovenaarsleerling dat niemand haar ooit echt kan cancelen, en ik heb zo weinig assets dat je van mij ook niets kunt plukken. Wat cancelpotentie betreft kan ik mevrouw Rowling dus de hand schudden - die is bij ons beiden ongeveer nul.

Neemt niet weg dat het onderwerp me wel enorm tegen staat. Omdat het speelt op het snijvlak van ondoorgrondelijke persoonlijke overtuigingen waar ik (noch iemand anders) iets mee te maken heeft, en een sociale besmetting die tot onherstelbare schade leidt maar waar bijna niemand zich aan durft te branden.

Ik geloof, om te beginnen, best in het (mentale) verschijnsel genderdysforie, dus het sterke gevoel dat een persoon in het verkeerde geslacht geboren is. Vanuit mijn eigen diepgewortelde overtuiging dat ieder mens te allen tijde over zijn of haar eigen lichaam moet kunnen beschikken, zal het me dan ook worst wezen als iemand handelt naar die gevoelens en hormonen gaat slikken, borsten laat wegsnijden of zelfs opteert voor geslachtsveranderende operaties. In dat opzicht gaat het mij, noch iemand anders iets aan wat een individu voor keuzes maakt.

Het probleem met de heersende gendertrends is echter dat bepaalde krachten achter de ideologisering van genderincongruentie (zoals het verschijnsel officieel door de WHO is betiteld, zoals te lezen is op Wikipedia, waar de worsteling met het onderwerp ook in de bewoordingen van het lemma reflecteert) het onderwerp met alle kracht op sociale en politieke agenda’s probeert te krijgen. En dan niet op een open, liberale manier maar met dwingende activistische retoriek die steeds vaker geen tegenspraak duldt.

Uiteraard is de herkomst van het sociale fenomeen de Verenigde Staten, waarvandaan in de afgelopen jaren termen als “cisgender” (hetero mensen met een geboortegeslacht waar ze zelf geen vragen bij hebben) en non-binair (man noch vrouw) snel opgevolgd werden door zelfgekozen voornaamwoorden zoals hen/hun, die/diens, xi/xer of nog vreemdere variaties op een taalthema waarmee mensen een unieke sociale (uitzonderings-) positie voor zichzelf probeerden te claimen die niet te kritisch bevraagd mag worden. Want critici heten ‘transfoob’ te zijn, en feministen die vraagtekens zetten bij mannen die zich plots als vrouw voordoen en daarmee de rechten, vrijheden, privacy en sociale positie van biologische vrouwen eroderen worden TERF genoemd - “trans-exclusionary radical feminist”. Zo wordt ook J.K. Rowling genoemd door aanhangers van het transgenderisme.

M/V/X

In politieke discussies en wetgevingstrajecten wordt de vraag opgeworpen of burgers hun geslacht wettelijk moeten kunnen veranderen bij de burgerlijke stand, en of er behalve M of V ook een X voor de nonbinairen bij moet komen. Beetje theatraal allemaal, maar ook weer geen halszaak. Als mensen dat willen, laat ze lekker, denk ik dan. Zorgelijker wordt het wanneer mannen zich ook zonder significante hormoonkuren of fysieke geslachtsoperaties ‘vrouw’ mogen gaan noemen en in die hoedanigheid plots de dameskleedkamers binnen kunnen lopen bij sportclubs of het zwembad. Laat staan dat een verkrachter zich vrouw noemt en op de vrouwenvleugel in een gevangenis terecht komt, zoals in Schotland gebeurde en wat (mede) tot het einde van de politieke functie van de Schotse premier Nicola Sturgeon leidde. Want de gekte gaat soms ver, maar is gelukkig nog niet volledig door de samenleving geaccepteerd.

In Amerika maakte Matt Walsh voor The Daily Wire een documentaire rond de ogenschijnlijk simpele vraag “What is a woman?”, waarin een eindeloze reeks mensen aan het woord kwam die het niet voor elkaar kregen om het toch niet heel ingewikkelde feit ‘een volwassen mens van het vrouwelijke geslacht’ hardop uit te spreken. Walsh is niet de meest ruimdenkende geest in de Amerikaanse media (het is een conservatief-religieuze, tamelijk klassieke homohater die daar zelf openlijk voor uitkomt), maar de manier waarop de mensen die door hem geïnterviewd zijn, worstelen met een simpele biologische waarheid, zond een kleine schokgolf door de Verenigde Staten. De docu vereist een abo op Daily Wire+, maar onderstaand interview en debat over hetzelfde onderwerp bij de onvolprezen Dr. Phil is zeer de moeite waard.
[Update: What is a woman? hier gratis te bekijken]

Ondertussen zijn er in diverse takken van sport mannen met op z’n best gemiddelde talenten, die zich vervolgens als vrouw identificeren om mee te kunnen doen in damesdivisies van hun sport, waar ze de concurrentie ineens moeiteloos achter zich weten te laten. Het bekendste voorbeeld is Lia Thomas, een matige zwemmer bij de mannen die in het damesbad de eerste transgender werd die in maart 2022 een Amerikaanse atletiektitel won. “Absolutely disgusting”, aldus deze filmer. Doodnormale sportieve prestatie, aldus de vent in het vrouwenbad:

Deadnaming

Lia Thomas werd geboren als William Thomas maar je moet nog best een beetje je best doen om die jongensnaam te vinden. Zelfs op zijn Wikipedia (waar ook het geboortejaar van Thomas vaag is) staat het niet, want een transgender bij zijn of haar vorige naam noemen, heet “deadnaming” en is nog net geen halsmisdrijf. Toch is het een hij, want z’n mannelijke geslachtsorganen zijn nog geheel intact. Desalniettemin vindt de sportbond en een luidruchtig activistische achterban niet dat er sprake is van competitievervalsing of spelbederf.

Olympisch medaillezwemster Riley Gaines, die door Thomas werd verslagen en zich in een hoorzitting uitsprak tegen het onrecht van mannen die met fysiek ongelijke middelen vrouwen verslaan in hun eigen sport (video hierboven), werd korte tijd later door transgender mannen zodanig bedreigd en opgejaagd dat ze na urenlange opsluiting in een kantoorruimte door de politie moest worden ontzet. Ze blijft zich echter uitspreken tegen de drogredeneringen van Lia Thomas, die beweert dat er geen verschil in prestaties is tussen vrouwen en transgenders, en dat kritiek op zijn deelname derhalve een vorm van transfobie zou zijn.

Inmiddels zijn er mannen die meedoen aan (en op oneigenlijke wijze winnen bij) volleybal, gewichtheffen, hardlopen en zelfs MMA-vechtsport. Ook de Amerikaanse surfbond versoepelde de regels voor mannen die als vrouw mee willen doen aan wedstrijden, hetgeen meervoudig kampioene Bethany Hamilton ertoe aanzette om kritische vragen op haar Instagram te delen. Hamilton, die een arm verloor na een haaienbeet en daarna wederom kampioen wist te worden, werd door velen belaagd en doodgewenst. Daarop maakte ze een tweede video waarin ze benadrukte bij haar standpunten te blijven. (Deel 1 hieronder als embed, het vervolg hier.)

bethanyhamilton

A post shared by Bethany Hamilton (@bethanyhamilton)

Gaines en Hamilton worden door velen ‘dapper’ genoemd omdat ze zich verweren tegen overtuigingen die hun sport schade toebrengen, hun kansen negatief beïnvloeden en hun vrouw-zijn ondergeschikt maken aan de gevoelens van matige sportmannen die een opportunistische kans grijpen om op oneigenlijke wijze toch op het hoogste podium te komen - en zich vanaf daar ook nog eens de brutaliteit aanmatigen om critici van “transhaat” te betichten.

Van vent in het vrouwenbad tot het verbouwen van kinderen

Toch is de laffe stilte van de meeste andere atleten en sportbonden veel opvallender dan de rationele redenaties van de vrouwen die wél wat zeggen. De druk van politieke correctheid en de (verbale en fysieke) dreiging die van de transactivisten uitgaat, nopen velen tot zelfcensuur, zelfs al wijzen de meeste publieke reacties op onbegrip voor de genderregels en het gedoogbeleid. Bonden en hun leden laten hun eigen sporten verzieken door spelbedervers en voor die lafheid zal een prijs betaald worden: minder motivatie bij getalenteerde vrouwen, waardoor er minder interesse komt voor de sport, wat weer leidt tot minder kijkers en minder sponsors. Hoewel het me net zo goed verbaast hoeveel mensen tamelijk achteloos kunnen doen alsof een vent in een zwembad bij een vrouwenwedstrijd de normaalste zaak van de wereld is.

Al deze onverkwikkelijke Amerikaanse ontwikkelingen waaien over naar met name Angelsaksische en Rijnlandse landen (zoals Canada, Australië, Nieuw-Zeeland, het Verenigd Koninkrijk en het Europese vasteland van zeg maar Frankrijk tot Zweden), waar gelukkig nog wel enige rem op sportdiscussies staat. De Wereld Atletiekbond gaat bijvoorbeeld (nog) niet mee in de Amerikaanse capitulatie en scherpte de voorwaarden voor (hormonaal meetbare aspecten van) mannelijkheid en vrouwelijkheid juist verder aan.

Maar ondertussen is de transgenderstroming een nieuwe, nog veel zorgelijker fase in gegaan: die van een toename in de fysieke verbouwing van jonge tieners en zelfs kinderen, aangemoedigd door ouders, artsen en andere volwassenen. Parallel aan de onsportieve ontwikkelingen in diverse competities, is in de afgelopen jaren een merkbare toename van aandacht vanuit genderdysforische, genderverwarde en gender-opportunistische mensen voor hun (vermeende) genderincongruentie. Met name op TikTok wemelt het van de rood-, groen- en paarsharige karikaturen die hun gendergevoelens delen maar ook anderen aansporen om hun innerlijke andere geslacht te verkennen.

Transgenders met guns

Wie het Libs of TikTok twitteraccount volgt, ziet regelmatig docenten van basisscholen, of kerels met lippenstift die een uitermate onfrisse obsessie met jonge kinderen etaleren. In de meest recente golf nieuwe video’s komen ronduit mannelijke mannen - met baarden, bierbuiken en diepe stemmen - in beeld die met geweld dreigen wanneer hun trans-zijn in twijfel wordt getrokken, of die ervan overtuigd zijn dat er een ‘genocide’ tegen transgenders gaande is en daarom hun “mede-transgenders” oproepen zich te bewapenen.

Het gevolg is een kramp die leidt tot verdediging van het verkeerde kamp. In Nashville schoot een transgender drie kinderen en drie volwassenen dood, maar in de meeste media verschenen daarop artikelen en reportages waarin niet de slachtoffers werden betreurd en de ideologie bekritiseerd, maar waarin zorgen worden geuit over de veiligheid en acceptatie van andere transpersonen. Het doet denken aan hoe veel media en politieke commentaren zich na iedere islamitische aanslag vol snotteren met medelijden voor de echte slachtoffers: andere moslims.

Maar waar politiek correcte, linksliberale progressieven los van wat dubieuze iftars en een overdreven aandacht voor de ongezonde eetpatronen tijdens de ramadan niet massaal hun kinderen naar de moskee stuurden om ze te bekeren tot de religie van de vrede, krijgt het transgendernarratief wel veel meer aandacht en tractie dan alleen wat regenboogzebrapaden, paarse vrijdagen en een transvlaggetjesdag. Met - als je het mij vraagt - ziekelijke gevolgen omdat aan kinderen wordt verteld dat je zonder al te veel zelftwijfel of sociologische bevraging aan medische ingrepen kunt beginnen die je fysieke voorkomen en zelfs je geslacht beter bij je (huidige) gevoel kunnen laten aansluiten. In Amerika zijn de gevolgen al groots. Hieronder bijvoorbeeld een video met negen minuten lang beelden van voorgoed verminkte kinderen, die desondanks allemaal kijken alsof ze de beste beslissing van hun leven genomen hebben. Wie weet is dat bij enkelen echt zo, maar ik weiger te accepteren dat ze dit allemaal uit volle overtuiging, intrinsieke beleving en zelfstandige emotionele ontwikkeling hebben gedaan, of laten doen.

Nogmaals, zoals homoseksualiteit een feitelijk en natuurlijk vaststaand gegeven is, geloof ik net zo goed dat er mannen zijn die in een vrouwenlichaam zijn opgesloten, of vrouwen die zich man voelen. Misschien zijn er op psychologisch niveau ook wel echt meer dan twee genders, hoewel het mij meer lijkt alsof mannelijkheid en vrouwelijkheid in een soort normaalverdeling bestaan, met hele mannelijke mannen aan het ene eind en zeer vrouwelijke vrouwen aan het andere, en de meeste mensen ergens daar tussenin.

De voormalige voorgevel van Lara Billie Rense

Sowieso is over gender nog veel onduidelijk over het hoe en waarom, en in welke mate deze gevoelens veroorzaakt worden door een “biologische fout” of andere geboortedefecten, en hoezeer het een uitkomst is van chemische onbalans in het brein. Neem voormalig NPO Radio 1-stem Lara Rense, die tegenwoordig als Lara Billie Rense door het leven gaat. Zij was altijd al van de lesbische persuasie, maar werd begin 2022 ineens vol trots “de eerste non-binaire radiopresentator van Nederland”, met de zelfgekozen voornaamwoorden die/diens. Het smaakte toen al een beetje naar modieus meedoen, iets exclusiefs van jezelf willen maken in een “nieuwe”, inclusieve wereld. En tuurlijk hoor, een vrouw die sowieso al op vrouwen valt heeft misschien wel een paar 'mannelijke verbindingen’ in hersenen, genen of geslacht die niet bij alle vrouwen aanwezig zijn.

Toch vond ik het vrij schokkend om deze maand in het AD te zien dat Rense ook haar borsten heeft laten verwijderen en daarmee strijdbaar poseert voor de foto, terwijl in het interview zelf te lezen staat dat ze al heel lang lijdt aan “depressies die zich uiten in onder meer angsten en paniekaanvallen. Ik gebruik antidepressiva sinds mijn 23ste.” Anno vandaag verwijt ze haar psychologen dat die nooit de optie ‘verkeerd lichaam’ hebben gewogen in de diagnoses en receptuur:

‘Het was schokkend dat psychologen mijn paniekaanvallen nooit hebben gelinkt aan mijn relatie tot mijn lichaam. Alleen aan de sensitiviteit in mijn familie. Niemand denkt dat je wel degelijk een jongen én een meisje kunt zijn, of iets ertussenin.’

Dit is het punt waarop deze discussie ‘gevaarlijk’ wordt. Ik kan niet in Billies bol kijken, niet haar emoties voelen. Wie ben ik om te bepalen hoe zij haar lichaam ervaart, of ervaren heeft? En ook zonder me daarin te verplaatsen: het is een volwassen vrouw in een vrij land, ze mag zelf weten wat ze met haar eigen lichaam wil doen, en op welke gronden. Daar ga ik niet over en daar wil ik ook helemaal niet over gaan.

Geeft het wegsnijden van borsten echt innerlijke rust?

Het zal me in dat opzicht ook worst wezen als mensen de optie krijgen om een ‘X’ in hun paspoort te laten zetten. Al zou die keuze dan weer niet automatisch moeten beteken dat een M die zichzelf als V laat registreren, het onvervreemdbare recht krijgt om in vol mannelijk ornaat een vrouwenkleedkamer te mogen betreden. Dat lijkt me nou niet echt prettig voor biologische vrouwen. Ik volg daarin de lijn van feministen zoals Marieke Hoogwout en Caroline Franssen, die van mening zijn dat vrouwenrechten onder druk komen te staan als hun privacy op deze manier met voeten wordt getreden en dat vrouwen bovendien actief worden achtergesteld door biologische mannen wanneer die zich als “vrouwen” in hun sportcompetities gaan mengen. (Uiteraard heten Marieke en Caroline in sommige kringen dus ook TERFs.)

Maar wat ik me ten aanzien van Lara Billie Rense wel afvraag, is waar haar (chronische) geestelijke toestand ophoudt en haar genderovertuiging begint. Is het unfair om je af te vragen of iemand met decennialange depressieklachten ergens op de grens van innerlijke wanhoop en externe sociale omstandigheden een ‘nieuwe weg’ probeert te bewandelen, in de hoop dat het tot een prettiger heden of een betere toekomst zal leiden waarin depressies plaatsmaken voor acceptatie of zelfs geestelijke bevrijding? Is het verwijderen van een paar externe borsten echt een goede manier om interne obstakels weg te nemen? Dat kan ik (dus, uiteraard) niet beoordelen voor voorheen Lara Rense, laat staan voor mensen met genderdysfore gevoelens in het algemeen. Maar het lijkt me ondanks de heftigheid van de ingreep echt te simpel gedacht.

Dus wil ik toch de vraag opwerpen die in de discussie over (trans)genders weinig wordt aangehaald, en vaak wordt verworpen - meestal niet op redelijke, rationele toon: in hoeverre is het transgenderisme geen innerlijke overtuiging, maar een extern sociaal verschijnsel? Zo stuitte ik op dit draadje van ene Emily Dawn, waarin deze transgender haar geloofsbrieven deelt over de waarden en voorwaarden van de “rationele trans-ervaring” en zich keert tegen het fetisjisme, de dwingende sociale agressie, de ideologische bekeringsdrift en het aanmoedigen van het medisch transitioneren van kinderen.

Zij - voorheen dus een hij - beschrijft een rationele acceptatie dat haar dysforie (mede) het gevolg kan zijn van geestelijk trauma, misbruik of andere aandoeningen. Het is niet louter een geval van ‘in het verkeerde lichaam geboren zijn’, zoals Rense wel suggereert in haar verwijt aan psychologen, het is veel meer de uitkomst van een som van vele losse delen is - zoals met bijna alle keuzes en uitkomsten in het leven het geval is, eigenlijk.

5000 procent meer transgenders?

Toch wijst het morele kompas in mijn onderbuik richting een bovengemiddeld zwaarwegend los deeltje als kwade katalysator van transgenderisme, en dat is sociale besmetting. Een Gallup-poll uit februari laat zien hoe aanstekelijk het sociale aspect van het genderdiscours lijkt te zijn. Gevraagd naar hoe Amerikanen zichzelf identificeren, zijn de onderlinge verschillen tussen de generaties niet alleen opvallend, maar ook gigantisch te noemen: bijna twintig procent van Gen Z - de jongste generatie volwassenen - beschouwt zichzelf als LGBT, evenals ruim elf procent van de Millennials. De verschillen met oudere generaties zijn daarin enorm:

Binnen de generaties is ook nog eens heel zichtbaar dat degenen die zich als LGBT identificeren, bij oudere generaties vooral gay of lesbian zijn, maar nauwelijks transgender, terwijl dat percentage bij jongere generaties sterk oploopt. De hoge beleefde biseksualiteit onder Millennials en vooral Gen Z’ers is ook opvallend. Maar tenzij er iets in het drinkwater, in de processed foods of in de chemische vervuiling van de planeet zit waar iedereen (en alle kikkers) gay van wordt, moet je toch de vraag stellen: is het soms simpelweg modieus om besmet te raken met het transgendergevoel?

Het antwoord is, denk ik: ja. In een twitterdraadje van een genderpolitiek-kritische Canadese activiste, Mia Ashton, leerde ik de term “semantische besmetting”. Ze beschrijft hoe boulimia en anorexia van hele zeldzame stoornissen in de jaren zeventig en tachtig via media-aandacht (in vrouwenbladen) konden uitgroeien tot welhaast pandemische proporties. Haar claim is dat dit sinds 2010 eveneens zichtbaar gebeurt met transgenderisme.

Ook de Amerikaanse quasi-trans schrijfster Lionel Shriver ziet dat verband, afgelopen week in een opiniestuk voor Unherd. Die verwijst naar de beroemde anorect Karen Carpenter (de helft van het beroemde zangduo), en schrijft ze over eetstoornissen en de transhype:

“As a prestige diagnosis, anorexia has been replaced. With trans. […] Both neuroses are clearly communicable. […] From the Seventies onwards, an accelerating number of young women have got the idea to express their discontent through debilitating hunger from lavish media coverage, and one another. In kind, since 2010 the number of teenage girls referred to the Tavistock Gender Identity Development Service increased by 5000% — making claims of a purely genetic explanation equally iffy. Both these afflictions are social confections.”

Die sociale overdracht is in onderstaand grafiekje weergegeven als een zichtbare stijging van het aantal doorverwijzingen door kinderartsen naar genderklinieken waar pubertijdsremmers en hormonen worden verstrekt en toegediend. Instagram (2010) is ongeveer net zo oud als het begin van de groei van deze ontwikkeling en opvolger c.q. concurrerend platform TikTok (2016) is vlak voor de sterke stijging in onderstaande grafiek populair geworden. Mag je daar - gezien de content op die social media platforms en de bewezen negatieve invloed op sociaal welzijn bij met name jonge meisjes en depressieve en autistische pubers - uit de losse pols een verbandje tussen vermoeden?

Dergelijke grafieken zie je vaker opduiken. Ook het Centraal Bureau voor de Statistiek in Nederland ontwaart een toename in het aantal mensen dat zich transgender voelt of vindt. Maar waar je wel vaak demonstraties van en voor transgenders ziet, veel hoort en leest over activisme en in media ruim baan wordt gegeven aan verhalen zoals die van Lara Billie Rense, blijft de keerzijde sterk onderbelicht.

Iedereen gay, iedereen gelukkig?

Juist in Nederland wordt al lang medisch geëxperimenteerd met pubertijdsremmers en hormoonkuren, maar ook met volledige geslachts-verbouwingen. Dat zijn geen kleine ingrepen, dat zijn hele heftige operaties met een sterftekans van vijf tot tien procent. Zowaar geen lichtvaardig te nemen cosmetische beslissingen, zou je denken. Desalniettemin sturen zowel activisten als lobbyisten er bij wetgevers op aan om kinderen op jonge(re) leeftijd toegang tot hormonale herschikkingsmethoden te geven, en al in de puberjaren geslachtsveranderende operaties te ‘gunnen’. Opdat ze een kans krijgen om een ‘betere zelf’ te kunnen worden, in een wereld waarin zelfs je persoonlijkheid een trainbaar, kneedbaar en naar eigen wens te vormen flitsend fotonegatief van je verlammende innerlijke onzekerheid kan zijn.

In die context werd ik op een absoluut horrorverhaal gewezen: in 2016 verscheen een medisch rapport over hoe een 18-jarige Nederlandse jongen overleed nadat ze een vagina probeerden te construeren. De jongen had eerst een hormonenkuur en pubertijdsremmers gehad, waardoor zijn penis onvoldoende ontwikkeld was om als vagina naar binnen te vouwen. Daarom werd een stuk van zijn darm gebruikt, maar binnen 24 uur ontstonden heftige complicaties die uiteindelijk tot orgaanfalen en een pijnlijke, tamelijk expliciete dood leidden. De veroorzaker van de infectie was een e.coli-bacterie uit zijn eigen darmen. Hier meer details, met voor wie het aan kan een paar tamelijk heftige foto’s aan het einde van de draad.

De afgelopen jaren hebben we een gestage groei gezien van aandacht voor en berichtgeving over het transgender-verschijnsel. De meeste aandacht is empathisch. Veel van het verzet tegen het verschijnsel vind ik bovendien te conservatief, om over de kwade en complotterige suggesties over moedwillige pedofiele programma’s nog maar te zwijgen. Veel erger is echter de extreem activistische progressieve drang om transgenderisme dermate ‘normaal’ te maken dat eigenlijk iedereen het wel zou kunnen zijn, dat biologische verschillen zo irrelevant zijn dat mannen en vrouwen prima in dezelfde competities zouden kunnen sporten en dat kleedkamers geen geslachtelijke privacy-scheiding meer behoeven. Critici zijn op z’n minst homofoob of transfoob, vrouwelijke critici zijn TERFS en allemaal plegen we “genocide op transpersonen”, volgens mensen die dermate delusional zijn dat ze denken dat geslacht en gender sociale constructen zijn en dat we naar een definitief non-binaire samenleving gaan. Iedereen gay, iedereen gelukkig?

Stop het schadelijke trans-experiment

Dat slag mensen vindt het doodnormaal om kinderen te versnijden van mannetje tot vrouwtje of andersom. Om gezonde pubergroei te remmen, borsten te verwijderen en om onderontwikkelde kinderbreinen als volwaardige instrumenten van zelfbeschikking te beschouwen, teneinde medisch experimentele en soms ronduit gevaarlijke ingrepen te kunnen en mogen plegen bij kinderen en jongeren die zich in sociaal ingewikkelde situaties begeven waar ze zich nog slecht raad mee weten omdat zijzelf nog niet voldoende weten wie zij zijn, en wat hun plaats in hun omgeving, de samenleving, het leven en de wereld is.

Deze hype, die een aantal jaar onder de radar heeft bewogen, begint pas net te ontluiken in de mainstream, dus ik vrees dat het einde van de verbouwingsdrift nog niet in zicht is. Uiteindelijk zal de wal der rede het schip van dit verwoestende sociale experiment keren, dat geloof ik ook wel. Alleen zullen tot die tijd onherstelbare en onomkeerbare vernielingen aan kwetsbare geesten in jonge lichamen worden aangericht, dankzij sociale aanmoediging van volwassen die beter zouden moeten weten, door activisten die niet zelden zelf zichtbaar psychische defecten vertonen, en met medewerking van artsen en medici die de definities van genderdysforie dermate breed oprekken dat alle ethische kaders lijken te vervallen.

Het is Mengele’s medisch-experimentele werk, maar dan herverpakt als progressief ideaal van absolute maakbaarheid. En het is een sociale besmetting waar zo snel mogelijk een vaccin tegen moet worden gevonden, want er wordt een complete generatie willens en wetens geestelijk beschadigd en fysiek vernield vanwege een passerende hype waar te weinig mensen zich tegen uit willen spreken.

Los doneren? Nou graag! Dat kan hierrr of op NL79BUNQ 2066 5164 22. Vermeld je mailadres in de overboeking en ik zet je inschrijving naar rato om in een (tijdelijk) lidmaatschap.

Abonnee worden zonder creditcard? Dat kan met iDeal via deze loophole.