Donald Trump is niet langer de ergste van allemaal

Een reis van tien jaar langs vele afwegingen

Donald Trump is als een stoomwals op Tesla-batterijen begonnen aan zijn tweede termijn als president van de Verenigde Staten. Hij heeft het ene decreet over grensbewaking nog niet getekend, of hij zwaait met zijn machtige pen om mannen uit vrouwensporten en dameskleedkamers te weren.

In de tussentijd probeert hij een vastgoeddeal over Gaza te sluiten terwijl zijn bondgenoot in overheids-efficiëntie Elon Musk de verspillingen van USAID aan het stelpen is. De vele journalistieke en politieke vijanden van Trump hebben geen idee waar te beginnen bij het bestrijden van hun oranje nememis en zijn techbro-miljardair.

Het is allemaal verdomd vermakelijk, de manier waarop Trump zich als een soort Javier Milei ontpopt heeft en zowel razendsnel als onverbiddelijk de kettingzaag in het beleid van zijn voorganger(s) zet. Woke wordt gewurgd (godzijdank), de grens wordt gesloten voor illegale migratie (een noodzaak voor een soevereine natie) en de duimschroeven worden aangedraaid bij de Canadese noorder- en Mexicaanse zuiderburen om hun medewerking aan het stelpen van drugs- en mensensmokkel af te dwingen.

Amper drie weken in office is het nauwelijks bij te houden wat er allemaal schuift en beweegt. ‘Soms valt een heel decennium in een dag’, zei een vriend. En dat nu al zeventien, achttien dagen lang.

De methodiek is niet per se fraai allemaal, maar er is dan ook een hoop rotzooi op te ruimen, zowel in wanbeleid als in government overspending en natuurlijk in doorgeslagen progressieve ideologie, dat zich als een hersenvirus in de bestuurlijke kaders (plus cultuur en media) heeft gevestigd en het vrije denken verstikt.

Bovendien heeft Trump een enorm mandaat. Over de hele linie, man en vrouw, jong en oud, blank en gekleurd: hij won de popular vote over het gehele electorale palet van het Amerikaanse volk. Het is te proeven, er hangt een sfeer van optimisme en opluchting over het internet. Eindelijk weer iemand in het Witte Huis die energie heeft, energie geeft en het gevoel oproept dat America is back, and still in charge.

“Very good things”?

Natuurlijk past daarbij de kanttekening dat Trump een bully is op het geopolitieke schoolplein, dat zijn methoden niet zalvend maar mokerhard zijn, en dat zijn eigen ego zelden een belemmering voor hem vormt om tot een oordeel te komen over zijn eigen “great” of “fantastic” acties, die leiden tot “very good things”, waarover “everyone has to agree that we did a very good job.”

Mijn eigen houding jegens de Enge Oranje Man is met de tijdsgeest mee opgeschoven. Zijn eerste zege in 2015 vond ik bijzonder vermakelijk (en ik gunde zowel Hillary Clinton als haar hielenlikkende media hun verlies van harte), maar de man zelf lag me nooit echt lekker. Een beetje zoals de PVV echt de juiste onderwerpen aankaart en agendeert, maar de hopman van de partij toch vaak net te lomp is in de manier waarop hij het ter sprake brengt, en daarmee de onderwerpen niet goed verder weet te dragen.

Anno 2025 heeft PVV-deelname aan een regeringscoalitie dan ook nog geen enkel serieus bestuurlijk effect, maar merk ik wel dat ik de opluchting deel over de zege van Trump. Waar dat vandaan komt en hoe ik ben bijgedraaid op basis van culturele en maatschappelijke ontwikkelingen, daarover zal ik de redenen en ratio hieronder eens proberen uiteen te zetten.

Over de vele fouten van de man ga ik het trouwens niet hebben. Als u voor de zesduizendste keer wil lezen over politieke veroordelingen voor afkoopsommen aan pornosnollen, of de “fine people on both sides"-leugen wilt herkauwen, moet u maar een Volkskrant kopen, of over BlueSky gaan scrollen. The vibe has shifted, laten we vooral bij de huidige tijd blijven.