To #FreeTommy or not to #FreeTommy

Een beetje hooligan en een heleboel dapper

Afgelopen oktober schreef ik een Revu-column over Stephen Lennon-Yaxley aka Tommy Robinson, een naam die in mainstream Nederland weinig bekend is. Wie Tommy wel kent, associeert hem doorgaans met opruiing, aantijgingen van racisme en herhaaldelijke opsluitingen door de Britse staat. Ook op dit moment zit hij in de gevangenis. In een isoleercel. Dat moet wel een vreselijke bruut zijn?

Normaliter plaats ik Revu-columns altijd hier door, maar deze glipte er tussendoor. Dat ga ik hieronder rechtzetten, want niet alleen ben ik er steeds stelliger van overtuigd dat Tommy Robinson ten onrechte vast zit, de kwesties waarvoor hij zich inzet en waarvoor hij vervolgd wordt, zijn afgelopen week voluit opgelaaid in Engeland (en daarbuiten).

Elon Musk richtte namelijk zijn Twittervizier op de Brits-Pakistaanse grooming gangs, die sinds de jaren tachtig vele jaren lang (en naar verluidt nog steeds) en door heel Engeland duizenden (sommige bronnen beweren: honderdduizenden) blanke meisjes uit de onderklasse ontvoerden, misbruikten, verkrachtten, prostitueerden en soms vermoordden. En dat nog steeds zouden doen.

Keir Starmer, nu premier, was hoofdaanklager in de tijd dat de gruwelen aan het licht kwamen en dat is mede waarom Musk de kwestie oprakelde en onder wereldwijde aandacht brengt nadat de Labour-regering een landelijke parlementaire enquete over het onderwerp weigerde. Vooral binnen Engeland zorgt dat voor rumoer, hoewel het ook in Nederland - met z’n eigen specifieke migranten- en islamiseringsproblemen - de (online) aandacht trekt.

Het verhaal over deze verkrachtersbendes mag min of meer als bekend verondersteld worden, hoewel de publieke aandacht nooit in verhouding heeft gestaan tot de ernst van deze kwestie: media hielden zich - uitzonderingen daargelaten, zoals The Times en The Daily Mail - veelal stil, de politie handelde met de kop in het zand en het kompas op politieke correchteid, politici keken actief en bewust weg, en opiniemakers betichtten klokkenluiders en activisten van racisme en islamofobie zonder de daders een strobreed in de weg te leggen.

Het is een extreem voorbeeld van ‘dood door deug’ geworden, of hoe een samenleving die zo krampachtig niet racistisch wil zijn, het kon laten gebeuren dat migrantengemeenschappen met racistische motieven (alle slachtoffers van de grooming gangs zijn minderjarig, vrouw, en blank) vrij spel hadden én zich gedekt en beschermd wisten door de instituties.

Tommy Robinson is van alle mensen die aangevallen en beschadigd werden voor het opentrekken van hun mond het hardst gedupeerd. Meermaals zat hij in het gevang en in de publieke opinie is hij zo lang besmeurd dat zelfs Nigel Farage (die zelf momenteel met zijn Reform-beweging hoge ogen gooit in de peilingen) geen kans onbenut laat om afstand te nemen van de vermeende hooligan uit Luton. Daar moet wel bij gezegd worden dat Robinson het zijn vijanden soms wel erg makkelijk maakte om hem zwart te maken.

Hij zat bijvoorbeeld in 2018 dertien maanden vast omdat hij verdachten van een Pakistaanse verkrachtersbende probeerde te bevragen op hun weg naar de rechtbank - een vreemd genoeg ten stelligste verboden handeling in Engeland, die hem dezelfde dag nog op deze veroordeling kwam te staan - mede omdat hij gewaarschuwd was dit niet te doen.

Ook op dit moment zit Robinson in een isoleercel, omdat hij afgelopen zomer tijdens een grote (en vreedzame) demonstratie zijn documentaire-film “Silenced” op een groot scherm vertoonde, en daarna integraal op X zette. Daar is de docu op dit moment ruim 150 miljoen keer bekeken. Hij had echter een verbod om zijn film te publiceren en Robinson werd enkele maanden na de vertoning aangehouden vanwege ‘contempt of court’, een misdrijf dat in het klassiek ingestelde Engeland zwaar opgevat wordt.

Robinson heeft een maximale straf ontvangen - achttien maanden - en brengt veel van die tijd in een isoleercel door - je zou het in verhouding tot zijn ‘misdrijf’ (namelijk: zijn mond opentrekken en zijn positie kenbaar maken) een vorm van overreactie kunnen noemen. Mensenrechtenorganisaties beschouwen lang aaneengesloten opsluitingen in een isoleercel zelfs als een vorm van marteling.

“Silenced” gaat niet over grooming gangs, maar over een vechtpartij op een school in Almondbury (Yorkshire) waarbij een blanke scholier een Syrische jongen licht mishandelde. Dat werd in 2018 in een vortex van ophef wereldnieuws, waarbij de dader (en zijn familie, de school en anderen) van racisme werden beticht. Robinson bemoeide zich met de kwestie. Hij kwam met het verhaal dat de Syrische jongen in werkelijkheid de grootste boosdoener was, en werd daarop (in 2021) veroordeeld voor laster.

Hij maakte vervolgens de docu om (alsnog) zijn gelijk te halen, kreeg een publicatieverbod en hield zich daar een tijdje aan. Na de meervoudige moord op jonge meisjes in Southport door een Rwandese jongen die Al Kaida-lectuur onder z’n matras bewaarde - een zaak die deze maand voor de rechter komt - besloot hij in het kielzog van de Britse oproer (die hem door sommigen ook al in de schoenen werd geschoven) alsnog zijn film openbaar te maken, mede als aanklacht tegen het Britse migratiebeleid. Hij wist dat hij er opnieuw voor zou worden vastgezet wegens contempt of court, vanwege het negeren van het verbod.

De docu is, vind ik, overtuigend in z’n onderbouwing en bewijsvoering. Robinson spreekt met getuigen, betrokkenen, leerlingen én (voormalig) docenten die allemaal bevestigen dat de Syrische jongen agressief, vrouwenhatend en onhandelbaar was. Ook zijn ouders en gemeenschap spelen een dubieuze rol. Ik kan alleen maar aanraden zelf te kijken, en daarbij in het achterhoofd te houden: moet iemand achttien maanden in de isoleer voor het openbaren van dit verhaal en het weerspreken van het algemeen aanvaardde narratief?

Wat uw oordeel is over Robinson, moet u vooral zelf bepalen. Zijn Wikipedia-pagina is geen engelen-cv. Zelf pretendeert hij ook geen brave jongen te zijn, maar wat wil je: een telg uit een arbeidersgezin uit het zeer ‘diverse’ Luton met een patriottische inborst die het al anderhalf decennium opneemt tegen islamisering, grooming gangs en, in het verlengde daarvan, de Britse Staat heeft het moeilijk gehad om schone handen te houden.

Je kan hem daarom afkeuren of afwijzen, maar zijn onverzettelijkheid maakt hem hoe dan ook interessant. Ze gooien alles tegen hem aan, soms blijft het plakken, soms gaat ie neer, maar steeds staat ie weer op. Douglas Murray, begaafd en begenadigd auteur en polemist, neemt het nooit rechtstreeks voor hem op (te besmet…), maar verklaarde onlangs wel de positie van Robinson langs de lijnen van het Britse klassensysteem: de berooide lomperik uit Luton legt het daarin altijd af tegen de belezen eloquenten van Eton.

Bovendien is Robinson niet het enige voorbeeld van ongelijke behandeling. Talloze argeloze Facebookers en Twitteraars zijn tot maandenlange celstraffen veroordeeld voor migratiekritiek en zeker sinds de ongeregeldheden na ‘Soutporth’ is in Engeland veel rumoerige onvrede ontstaan over de zogenaamde ‘two tier policing’, de dubbele (straf)maat die politie en rechters hanteren bij het bestrijden van misdaad (en meningen). Zelfs Telegraph-columniste Allison Pearson kreeg onlangs politie aan de deur voor een migratie-kritische tweet.

De eerste keer dat ik van Robinson hoorde, was in 2011, toen hij nog onderdeel uitmaakte van de English Defence League en werd aangevallen door een moslim tijdens een rondleiding door zijn eigen Luton (zie hieronder). De EDL is opgericht in Luton in 2009 nadat een groep radicale moslims een ‘homecoming parade’ voor militairen uit Afghanistan verstoorde. Robinson en anderen organiseerden een tegenprotest, en werden daarvoor zelf een doelwit van de politie.

Douglas Murray omschreef de EDL in 2018 als volgt:

‘Vanaf het begin vroegen EDL-protesten aandacht voor zaken als sharia, de houding van de islam tegenover minderheden en het fenomeen dat eufemistisch bekend zou komen te staan als "grooming gangs". In werkelijkheid ontaardden deze protesten vaak in hooliganisme en mild geweld (hierbij als vanzelfsprekend geholpen door zelfverklaarde "anti-fascisten"). De autoriteiten deden alles wat ze konden om de EDL te stoppen, en de media deed al het mogelijke om hen te demoniseren. In een voorproefje van wat komen zou, deden heel weinig mensen een inspanning hen te begrijpen.’

— Originele tekst in de National Review, integrale vertaling te vinden op GeenStijl

Robinson heeft de EDL in 2013 verlaten, waarbij hij bekende dat het niet gelukt was neonazistische geluiden uit de beweging te weren. Van iedere vorm van racisme nam en neemt hij zelf afstand, maar dit is het originele stempel dat op hem is gedrukt (en dat hij op zichzelf drukte), dat hij mede door latere acties en gedragingen nooit van zich af heeft weten te wassen. Maar een nazi, een fascist of überhaupt een slecht mens? Bij mij wil dat er allemaal niet in.

Robinson is een leidend figuur voor een Britse working class van mensen die minder eloquent en fijnzinnig zijn in hun stellingname en uitingen, maar daarom nog niet minder oprecht in hun overtuiging dat hun kinderen beschermd moeten worden — laat staan misdadig in hun activisme. Robinson is in die sociale omgeving een anti-held, en een hele dappere bovendien.

In een recent interview met Jordan Peterson (dat je van censuurgretig YouTube wel mag kijken maar niet mag delen, niet kunt embedden en niet op mag commenten wegens de belachelijke kwalificatie ‘inappropriate and offensive’, zie screenshot) erkent hij misstappen in zijn verleden, maar zet hij deze ook in een context die op z’n minst vragen opwerpt over de manier waarop over hem wordt geschreven en geoordeeld. De brede beleving dat mainstream media zich notoir oneerlijk opstellen inzake kwesties en personen die migratie- en islamkritisch zijn, vindt (ondanks zijn eigen scherpe randjes) in Robinson een levend bewijs.

Voor velen - en steeds meer mensen, lijkt het - is hij een volksheld. Zijn naam is een slogan, een strijdkreet bijna. Beeldt u zich een Engelse voetbalsetting in, waar supporters de naam van een speler van de tribunes laten schallen. En dat dan met zijn naam: ‘Tommy Tommy Tommy Tommy Robinsooooon’. Hij is een symbool van een strijd en His Majesty’s British State doet zijn best om ook nog een martelaar van hem te maken. Robinson, die vreest voor zijn leven in gevangenissen waar talloze moslims zijn opgesloten, is zich daarvan bewust en waarschuwt de overheid voor een fatale fout: “You’re gonna martyr me. There’s gonna be a thousand Tommy Robinsons.”

En nu heeft Elon Musk, die Robinson uit de Twitterjail bevrijdde toen hij het platform overnam, zich dus achter de #FreeTommy-oproep geschaard. Hij valt openlijk premier Starmer aan over de (afhandeling van de) verkrachtingszaken, hij tweette zelfs dat Nigel Farage ongeschikt is als leider van Reform omdat Farage weigert voor Robinson op te komen, en hij twittert herhaaldelijk dat Robinson moet worden vrijgelaten. Daarmee zijn zowel de grooming gangs als het lot van ‘staatsvijand’ Robinson opnieuw en wereldwijd onder de aandacht gekomen.

Na de rellen in Engeland in juli duidde Douglas Murray de afhandeling ervan door premier Starmer als een slecht onderscheid tussen primaire en secundaire problemen: de volksopstand was volgens hem een secundair probleem, dat voortkwam uit de primaire kwestie van de ontspoorde massamigratie (en alle negatieve uitwassen daarvan). Starmer degradeerde de zorgen van boze burgers tot ‘far-right thuggery’ en de rechtspraak strafte ongenadig voor kleine vergrijpen en uitingen op sociale media.

Het wekte de indruk van doortastendheid, die in veel media ook als zodanig gevierd werd. Maar het primaire probleem is niet opgelost en daarmee is ook de aantrekkingskracht van het activisme van Tommy Robinson niet verdampt. Door de man in isolatie op te sluiten benadrukt de Engelse overheid vooral een eigen onmacht. Musk drukt op die open zenuw. Ook de film van Robinson, die nergens anders te zien is behalve op X, benadrukt het belang van niet alleen dat platform maar van de vrijheid van meningsuiting, júist in dit soort kwesties die elders onderbelicht (of ronduit ondergescheten) worden.

De Southport-rellen hebben enige overdruk uit het verhitte Britse gemoed gelaten, maar de onvrede is niet weg. Net zo min als de islamitische verkrachtingsringen, de omerta die de upper classes op migratiekritiek hebben gelegd en de steeds breder wordende Engelse ergernis over massamigratie, islamisering, culturele ondermijning en de onmacht om openlijk over zulke zaken te spreken. Een sentiment dat bij veel mensen in talloze westerse landen leeft, en dat door de tweets van Musk niet alleen zichtbaar wordt, maar ook acceptabel om te uiten.

Mensen vinden elkaar wereldwijd in een besef dat ze niet alleen geen racist of ‘islamofoob’ zijn, maar dat er een gedeelde ervaring is ten aanzien van migratie, islam, overheid en media. Daar kun je gevaar in zien. Maar dan ben je waarschijnlijk onderdeel van de klasse of kaste die het primaire probleem liever adresseert via secundaire reacties. Voor veel andere mensen die hun cultuur, hun waarden en hun vrije samenleving koesteren waait er een frisse wind, met een vleugje hoop.

Hoop ook, voor die vele duizenden meisjes die zijn en worden misbruikt door racistische islamitische vrouwenhaters, dat hun verhalen alsnog verteld worden, dat ze worden bevrijd en beschermd, en dat de daders worden vervolgd.

Onderstaand alsnog de Nieuwe Revu-column van eind oktober 2024 over Steven Yaxley-Lennon, de anti-held van Engeland.

Tommy Robinson, dappere dissident

De kans is groot dat als u ooit heeft gehoord van Tommy Robinson, dat in een context van opruiing, racisme en politiek nationalisme is. Dat is het frame dat al vijftien jaar rond deze Britse activist en burgerjournalist uit Londense arbeiderswijk Luton bestaat. Klopt dat beeld wel?

Robinson, die eigenijk Stephen Yaxley-Lennon heet, heeft een Wikipedia waarop een lijst incidenten, vechtpartijen en veroordelingen in context van extreemrechts anti-islamisme de suggestie wekt dat hij inderdaad een hooligan is, een vechtersbaas en misschien wel een crimineel.

Zijn profiel wordt gekenmerkt door zijn activisme tegen islamisering, de strijd voor openbaring van wat talloze islamitische grooming gangs in Engeland hebben aangericht onder voornamelijk jonge meisjes uit de blanke arbeidersklasse, en hoe media en overheid die verhalen nog altijd onderdrukken.

Robinson is daarmee een luis in de pels van de macht maar een volksheld voor anderen. Zijn naam wordt als een voetballeus gescandeerd bij demonstraties en in al zijn eigen uitingen toont hij zich strijdbaar en onverzettelijk. Een beetje hooligan en een heleboel dapper.

De grootste rel rond zijn persoon gaat over de vermeende mishandeling van een Syrische vluchteling door een blanke klasgenoot op een school in Almondbury, Yorkshire in 2018. Dat verhaal ging de wereld rond als een daad van racisme, maar Robinson kwam met verklaringen dat het Syrische jongetje zélf een agressor was die klasgenoten aanviel.

Hoewel de nieuwsstroom die daaruit voortkwam vooral verhaalt over nepnieuws en tegenstrijdige uitingen, waarvoor Robinson bovendien veroordeeld werd en een zwijgplicht kreeg opgelegd, maakte hij zijn eigen film, getiteld Silenced, waarin getuigen naar voren komen die verklaren dat de Syrische jongen vrouwelijke docenten denigrerend behandelde en meisjes met verkrachting dreigde. Ook zouden mensen zijn afgekocht om te zwijgen.

Voor het openbaren van die film - te zien via zijn X-account @TRobinsonNewEra en thans bijna 60 miljoen keer bekeken - is hij op 28 oktober tot 18 maanden cel veroordeeld, omdat hij zijn zwijgplicht ermee geschonden heeft.

De film levert echter overtuigende argumenten en getuigenissen van direct betrokkenen.

Britse schrijver Douglas Murray, die het niet rechtstreeks voor ‘m wilde opnemen, antwoordde desgevraagd naar zijn mening over Robinson met een klasse-argument: ‘Ik heb aan Eton gestudeerd, boeken geschreven en lezingen gegeven waaraan mensen context kunnen ontlenen bij mijn uitingen. Robinson komt uit Luton, laaggeschoold en met weinig meer dan zijn activisme. Hij staat altijd achter.’

Robinson kreeg ook het verwijt aanjager te zijn van landelijke rellen die in Engeland uitbraken na de mesmoord op drie jonge meisjes in Southport. Deze week werd bekend dat de dader ricine en Al-Kaida-handboeken in huis had. Dat component heeft de Britse overheid drie maanden bewust verzwegen.

Zou het kunnen zijn dat ruwe bolster Robinson, onvermoeibare activist uit de onderklasse, misschien niet de werkelijke boosdoener is?

Toegift. Tommy mocht wel een keer bij Oxford spreken: