Waarom ik Nieuw Sociaal Contract niet zal doen op 22 november

De Hormonale H-Bom Rosanne Hertzberger

Deze wordt lang, want net als Pieter Omtzigt hecht ik aan een zorgvuldig feitenrelaas bij de reconstructie van hoe een groot politiek probleem is ontstaan, dat tot tragische uitkomsten zal leiden.

Het mag geen verrassing heten dat ik Pieter Omtzigt hoog heb zitten als politicus en als mens. Hij strijdt voor zijn - grotendeels door mij gedeelde - idee van bestuurlijke gerechtigheid op een manier die niet zelden ten koste van zichzelf gaat en schade deed aan zijn eigen gezondheid.

Ook op GeenStijl wordt zijn werk al dik tien jaar gevolgd, bijna louter op een voor ons niet per se kenmerkende opbouwende wijze. In de manier waarop Omtzigt democratie en rechtsstaat doorgaans en ogenschijnlijk boven partij- of eigenbelang plaatst, herkennen we een belang voor het collectief dat we bij de meeste politici niet zien. Enfin, de loftrompet op de politieke prestaties van de man en zijn electorale potentieel heb ik in dit Nieuwsbriefje al eens gestoken. Vandaag zwellen de treurige trombones aan onder stemmige begeleiding van het weeklagende geluid van een heel klein viooltje.

Niet alleen hebben we vaak bericht over zijn strijd tegen (Europese) corruptie, zijn kritische houding ten aanzien van Nederlandse politieke verantwoordelijkheden rond MH17 of mee geduwd in zijn niet aflatende toewijding om het Toeslagenschandaal boven water te krijgen en te helpen oplossen. Bij diverse aanvallen op hem, zowel in de Haagse arena, bij het CDA en rond Functie Elders als na de laffe karaktermoord door NRC Handelsblad, heeft GeenStijl zich de facto steeds achter hem geschaard.

In dat decennium hebben we vaak contact gehad, hij kwam wel eens op de redactie (uniek voor een politicus), we troffen elkaar wel eens in Den Haag of elders en ik was zelfs wel eens bij het Kamerlid thuis in Enschede (uniek voor een bloggertje). Van een bepaalde verstandhouding was zeker sprake, maar de relatie was altijd meer zakelijk dan vriendschappelijk - zoals het hoort, tussen politicus en vrije pers.

Je moet immers te allen tijde kunnen opschrijven wanneer ze over de schreef gaan, ook als het een van je persoonlijke favorieten is. Zo lekte het document dat hijzelf schreef over de deplorabele situatie binnen het CDA uit via GeenStijl. Toen we het in handen kregen, was er geen twijfel dat we het online moesten zetten, hetgeen mogelijk het laatste zetje gaf om zijn lidmaatschap op te zeggen. Het is me nooit duidelijk geworden of hij daar stiekem opgelucht, of toch verontwaardigd over was, maar hij snapte sowieso dat dit is hoe de verhoudingen (horen te) liggen.

Een Judas op de kieslijst

Groot was echter toch mijn teleurstelling (en sarcastisch werd mijn twittertijdlijn) toen bij de bekendmaking van de kieslijst voor Nieuw Sociaal Contract op plek 17 een minder geliefde oude bekende opdook: Rosanne Hertzberger, microbioloog (gespecialiseerd in zuren), columniste bij NRC (gespecialiseerd in zeuren) en allround adverteerdersbeller tegen GeenStijl (gespecialiseerd in stijlvormen).

Mijn eerste reactie was dat het kenmerkend is voor de haast om een partij op te richten en de soms wat matige mensenkennis die Omtzigt kan etaleren (hallo, hij is nota bene dik met GeenStijl), dat een opportunistisch en egoïstisch risico als Rosanne op een zo goed als zeker verkiesbare plek op de NSC-lijst kan komen. Iedere nieuwe partij kampt met de kans op krampen van interne groeipijnen, bij de Lijst Omtzigt ben ik niet de enige die onmiddellijk naar nummer 17 wijst en zegt: daar zit de Judas. Haar afscheidscolumn in NRC onderstreept dat, met zestig keer het woord ‘ik’ of ‘mij’ en precies nul suggesties voor beter bestuur, gezonde democratische vertegenwoordiging of wat ze voor ú en uw bestaanszekerheid wil betekenen. Rosanne is als Timmermans: voor zichzelf, ze wil het voor zichzelf. Omdat het haar toekomt, volgens haar.

“Ik wil…”

Mijn grootste vraag: Hoe kan iemand die een sarcastische grap van een weblog beantwoordde met een wekenlange woedeaanval om ons brodeloos te maken, op een kieslijst terecht komen? Hoe kan iemand die het acceptabel vindt om onwelgevallige uitingen monddood te maken, geschikt zijn voor een partij die min of meer geboren is uit het Toeslagenschandaal en zich luidkeels beroept op een nieuw sociaal contract rond het kernthema ‘bestaanszekerheid’? Een adverteerdersbellende broodrover met een column in een arrogante courant is één ding, maar als ze Kamerlid wordt heet zo’n actie dus een politieke oproep tot censuur. Zo mogelijk een nóg macaberder speelveld dan media die concurrenten de mond proberen te snoeren.

Ik kreeg flashbacks naar hoe onder leiding van het CDA (van toen ook nog Omtzigt) de cartoonist Gregorius Nekschot van zijn bed werd gelicht door een arrestatieteam vanwege wat scherpe Mohammedcartoons. De tekenaar - met wie ik ben bevriend - is zijn eigen bestaanszekerheid daarna nooit meer helemaal zeker geweest. Alleen tegen de staat…

Nee, dan deze zelfverklaarde heldin van de nieuwe narcistische bestuurscultuur: “Ik ging in mijn onderwerpkeuze altijd op zoek naar waar er wrijving was, vanuit de diepe overtuiging dat wij het beschaafd met elkaar oneens kunnen, nee, moeten zijn”, schrijft Hertzberger in haar laatste Nurkstukje en ik heb zelden zo schamper gelachen om zo veel huichelarij. Temeer omdat ze al sinds juni wist dat ze op de lijst wilde, de verkiezingen eigenlijk pas in 2025 zouden zijn en zij ondertussen dus met een dubbele pet op columns schreef in een kartelkrant. Omtzigt zelf heeft ooit een stevige mening geuit in de plenaire zaal over de veel te innige banden tussen de vaderlandse pers en de gevestigde politiek:

De grote tanden van het roze onderhondje

Bovendien is haar felicitatie aan zichzelf een prachtig stukje zelfverblinding, want in 2017 had ze niet door (of liet gewoon gebeuren) dat haar cancel-stuntje inzet werd (of onderdeel was) van een commerciële armdraai van een grote Belgische uitgever. Niet alleen werd de accu van Hertzbergers adverteerdersbellerstelefoon in 2017 door haar eigen off the charts pH-waarde aangedreven, het was een gecoördineerde aanval van de twee grootste nieuwsuitgevers van Nederbelgië, te weten De Persgroep (thans DPG Media) en Mediahuis. Journalistieke media die hun eigen persvrijheid én personeel inzetten in een poging om een luis in hun pels dood te knijpen, omdat een paar commenters het sarcasme iets te letterlijk hadden beantwoord. Het was een afrekening, verpakt als moreel oordeel - niets meer en niets minder.

GeenStijl had in het jaar daarvoor immers met het Oekraïnereferendum laten zien een enorme politieke invloed te kunnen hebben. In die tijd hebben Mediahuis- en DPG-titels alles uit de kast getrokken om het keurig volgens alle wettelijke spelregels gespeelde initiatief te framen en belasteren door honderdduizenden democratisch betrokken maar verweesde burgers nog maar eens te vertellen dat hun mening, hun visie en hun opvattingen verwerpelijk, schadelijk en onwenselijk zijn. Het weerhield al die als “Poetinvriendjes” gebrandmerkte kiezers er niet van om op 6 april 2016 met bijna tweederde meerderheid tégen het Associatieverdrag met Oekraïne te stemmen. Sinds februari 2022 ziet de hele wereld dat ze gelijk hadden, en helaas gekregen hebben, in hun vrees voor escalatie.

Maar in 2017 had het roze onderhondje dus iets te grote tandjes gekregen, en moest derhalve terug in zijn schmutzige bloggershokje getrapt worden. Met een advertentieboycot, aangevoerd door de huidige nummer 17 van de partij voor ‘bestaanszekerheid’ van een politicus op wie ooit karaktermoord gepleegd werd door nota bene NRC, de krant waar Hertzberger tien jaar voor schreef, en waarbij GeenStijl de enige was die voor hem opkwam door het verhaal van NRC net zo lang uit elkaar te trekken tot zelfs hun Ombudsman zich er in verslikte.

Suicide by Sarcasm

Zo’n vernietigende adverteerdersactie kun je maar één keer uitvoeren en helaas voor Hertzberger en haar fakkeldragende meute van hysterische hypocrieten is haar campagne mislukt: het boycot hebben we overleefd - GeenStijl, een kleine roze koek in een mediablik vol gortdroge mariakaakjes, bestaat immers nog steeds. Zijzelf heeft laten zien dat ze zich met veel bombarie voor een karretje laat spannen en dat zelf niet ziet zolang je haar het idee geeft dat zij de denderende kar bestuurt.

Bovendien, als het geen advertentieboycot was geweest, had het Vlaamse mediakartel wel wat anders verzonnen om het roze kanon tot zwijgen te brengen. Mediahuis had ons ook gewoon kunnen opheffen nadat ze TMG overnamen - ze wilden alleen zelf de imagoschade die daaruit voort zou vloeien niet riskeren. Het moest op zelfmoord lijken, zogezegd. Het werd met ‘Zou u haar doen?’ dus bijna een suicide by sarcasm - toch mooi, die ironie.

Terug naar het heden. De nieuwe missie van Hertzberger is kennelijk om Nieuw Sociaal Contract van binnenuit op te blazen. Deze zelfvoldane Gerda is een tikkende oestrogeenbom in de gelederen van NSC en daarmee niet alleen een symbool van grote haast en gebrekkige ballotage bij de lijstsamenstelling, maar ook van een gevaarlijk zwakke mensenkennis binnen de kersverse partij.

Tegenover de roze plopkap verklaarde Omtzigt deze week, nadat Tom Staal haar cancelneigingen in herinnering bracht, dat hij “ontzettend blij is dat [GeenStijl] bestaat”, maar dat ze in ‘meer dan duizend columns’ natuurlijk ook wel eens dingen heeft gezegd en geschreven waar hij het ook niet mee eens is en dat je het niet met alle opvattingen van iemand eens hoeft te zijn - anders zouden columnisten nooit meer politici kunnen worden.

Nou. Dat zal ene Onno Aerden een interessante take gevonden hebben, want die was binnen drie uur na zijn benoeming weer woordvoerder-af zodra bepaalde opvattingen van hem over BBB opdoken waar Omtzigt het niet mee eens was: “Andere politieke kopstukken beledigen” in een achteraf opgedoken tweetje is not done voor een woordvoerder, maar vooraf breed bekende pogingen van een aspirant-Kamerlid om via landelijke kranten en talkshows een vrij en onverveerd online medium brodeloos te maken is kennelijk slechts een agree to disagree. Wonderlijk. En teleurstellend.

Enfin. Hoop is nou eenmaal uitgestelde teleurstelling, zeker in de politiek. Hertzberger, echter, is acute teleurstelling. Uiteraard stond een stem op NSC hoog op mijn shortlist van overwegingen maar een lijst waar de naam van Hertzberger op prijkt, valt onmiddellijk af. Iemand die broodroof en censuur als optie ziet om meningen en stijlvormen die haar onwelgevallig zijn uit de wereld te helpen, heeft niets te zoeken in de Tweede Kamer. Zeker niet bij een partij die zich zegt te verzetten tegen de praktijken van een onderdrukkende en bedreigende overheid.

Los daarvan is Hertzberger een narcist die overal waar ze binnen komt ruzie zoekt, vindt en krijgt en vervolgens gaat stampvoeten als ze haar zin niet krijgt. Het is hun lijst, hun keuze en je zal mij nooit horen roepen dat ze van plek zeventien moet worden afgevoerd naar de vergetelheid van de politieke geschiedenis voordat ze een voet in de Kamer kan zetten. Ook mijn persoonlijke teleurstelling is een volstrekt irrelevant sentiment in de enorme som van vele stembuskwesties. Meer nog vrees ik dat de eerwaarde Jan-Jaap van Peperstraten het hieronder helder ziet: een stem op NSC, is uiteindelijk een stem op twee fracties. Ik hoop dat het Pieter bespaard blijft, maar meer nog hoop ik dat het de kiezer bespaard blijft dat hekketengel Hertzberger een Kamerzetel bemachtigt.

Mensen die een meningsverschil willen beslechten met censuur, verdienen geen plek in het hoogste orgaan van de Nederlandse democratie. Rosanne, nul reeten.

Wie zou deze vrolijke harige wereldvredes nou willen cancellen? Zij moeten ook eten van mijn vrije woorden. Voeder hen met een lidmaatschap, of klik hier voor een eenmalige donatie. Dank!