Het reces zal Schoof niet redden

Kabinet Komkommertijd

Vroeger bestond zoiets als komkommertijd. Dan waren alle journalisten op vakantie, en alle politici en bestuurders ook. Dan was de krant half zo dik en twee keer zo leeg en het televisienieuws gevuld met plank-items, zomercolumns en extra lange weerberichten. DIE TIJD IS VOORBIJ.

Sinds de opkomst van het internet - opa vertelt - draait de wereld twee keer zo snel en zijn we hoe langer hoe meer voortgestuwd geraakt door ophef, fophef en plofhef. Sinds we alles zelf filmen is ieder wereldnieuwtje is een Grote Gebeurtenis en dankzij de klimaatwaanzin is natuurlijk ook ieder afwijkend weertje wereldwijd een item van het grootste belang.

Los daarvan staan er nogal wat internationale potjes op het vuur, klaar om over te koken. En er zijn Olympische Spelen om de ernst af te kunnen wisselen met de luim. Al met al een overdaad aan uitstekende dekmantels voor het nieuwe kabinet, dat zich één keer aan de start heeft gemeld en prompt met zomerreces ging.

Het is in de wervelwind aan wereldnieuws, en zeker in verhouding tot de onrusten, oorlogen en Amerikaanse verkiezingsomstandigheden, allemaal een beetje klein bier wat er in de polder gebeurt, of in het thans gebarricadeerde Torentje, maar het viel vorige week toch op dat er niet echt een gelijkgestemde lijn in Schoof I valt te ontdekken.

Het zomerreces en het wereldnieuws houden kabinet Schoof I uit de wind, maar de onderlingen verhoudingen zullen uiteindelijk toch aan de oppervlakte komen. Daarover het wekelijkse cursiefje voor Nieuwe Revu, dat zonder al te veel verdere inleiding onderstaand wordt opgediend. Het is immers komkommertijd.

Democratische dodenrit

Schoof is geïnstalleerd, heeft een polemische start gemaakt in het eerste debat en is meteen op reces vertrokken. Ook zonder debatten hoor je de tijdbom tikken.

Minister van Defensie Ruben Brekelmans, bovenmatig beloond voor jarenlang knechtjesgedrag in de VVD-fractie, wist niet hoe snel hij in Oekraïne de Nederlandse steun uit moest spreken. Prima, maar niet wat de kiezers van de grootste partij per se wilden, toch? Daarna ging MinBuZa Caspar Veldkamp (NSC) tegen de zin van een deel van de coalitie in gesprek met Hongarije, waar Viktor ‘vriend van Wilders’ Orbán zich schuldig had gemaakt aan de verboden wens voor vredesbesprekingen.

Veldkamp deed streng tegen de Hongaarse ambassadeur door het EU-mantra te herkauwen dat Brussel namens de lidstaten handelt, niet andersom. Zijn partijgenoot Rosanne Hertzberger had in de tussentijd op Linkedin alvast kenbaar gemaakt hoe ‘het ongemak blijft’ over de samenwerking met een PVV die ‘gewoon doorgaat met ophitsen, haatzaaien, polariseren en ontregelen van het debat’.

Ze werd niet teruggefloten door partijleider Pieter Omtzigt, die op zijn beurt druk was om samen met Dilan Yesilgoz de twittertijdlijn van Wilders te patrouilleren op hen onwelgevallige uitingen. De VVD, die in het Monopolyspel dat deze coalitie is het vakje ‘ministerie van Financiën’ bezet, maakte tussendoor terloops bekend dat het geld op is. Een doorzichtige manier om andere partijen te laten bedelen voor hun plannen, waar deze zomer een regeerakkoord voor geschreven moet worden.

In de PVV-gelederen rommelt het ook. Staatssecretaris Zorg Vicky Maeijer is in haar nieuwe rol niet meer tegen transgenderbehandelingen voor minderjarigen. Terwijl uit rapporten en parlementaire besluiten in andere landen steeds duidelijker wordt op welke onwetenschappelijke, irrationele gronden deze twijfelachtige experimenten worden aangeboden, wil dit kabinet ze toch doorzetten. Terwijl de PVV-fractie voor een motie stemde die deze ingrepen moest stoppen, zei ze dat ‘een ander standpunt haar als kabinetslid past’.

Dat riekt naar kartelpolitiek. En ja, zo werkt de echte wereld, maar geldt dat ook zo voor de PVV-stemmer, die jarenlang gewend was dat Geert Wilders overal lekker tegen kon zijn? Op hun beurt lijkt de grootste partij zelf nog weinig uit het vuur te slepen. Tegen de islam wordt niets ondernomen en de asielinstroom, een speerpunt, gaat vooralsnog ongehinderd verder. Een uitzondering bedingen in Brussel zal moeilijk worden en kan sowieso jaren duren.

Over Brussel gesproken: bij gebrek aan geschikte (PVV-) kandidaten krijgt überopportunist Wopke Hoekstra van dit kabinet een nieuwe termijn als Eurocommissaris. De kiezer kan wel anders gestemd hebben, dat wil niet zeggen dat er iets verandert en ook onderling lijkt het nu al ieder voor zich in het samenraapsel van Schoof.

Jongens, wie houden we voor de gek. Dit kabinet is een democratische dodenrit. De enige vraag is wie voor de begrafenis moet betalen.

Deze column verscheen in Nieuwe Revu 31 - 2024