Jan van de Beek en het junkengedrag van progressief migratie-links

Onvermurwbare onderzoeker overvallen door woedende verslaafden

Het nationale kringgesprek gaat deze week - tegen een decor van Haags crisisoverleg over migratiewetgeving - over het nieuwe boek van Jan van de Beek, Migratiemagneet Nederland. En zoals te doen gebruikelijk, wordt dat onderwerp natuurlijk met alle égards, inhoudelijke argumenten en zonder persoonlijke aanvallen gevoerd… *chriskuchje*

Hoewel ik een recensie-exemplaar van Migratiemagneet Nederland - Mythen. Feiten. Oplossingen van Jan van de Beek toegestuurd had gekregen van Uitgeverij Blauwburgwal, ben ik er door een tripje Nederland en wat andere afleidingen niet aan toe gekomen om het bijtijds te lezen en bespreken voordat het uitkwam (inmiddels te koop voor maar 23,50). Nou zou mijn Substackdruppel op een gloeiende plaat weinig verschil maken, want dr. Van de Beek heeft weinig te klagen over aandacht.

Of misschien juist wel, waar het een bepaald soort aandacht betreft: de tomeloos woedende toorn van politiek correct links is de wiskundige en cultureel antropoloog (die in 2010 promoveerde op immigratie) ten deel gevallen na enkele interviews en televisie-optredens. Daarin was hij ook nog eens ontzettend redelijk en beschaafd (in tegenstelling tot bijvoorbeeld Kati Piri), dus u begrijpt: daar worden ze in de progressieve hoek al helemáál agressief en rancuneus van.

In de inleiding van zijn uitgebreide en vuistdikke werk (jarenlang onderzoek hebben tot meer dan 500 pagina’s boek geleid) beschrijft Van de Beek dan ook allereerst hoe moeizaam het onderwerp ‘migratie’ zich zelfs langs academische wegen laat onderzoeken. Hij verhaalt niet alleen over de weerstand of zelfs weerzin waar hijzelf tegenaan liep, maar haalt ook voorbeelden uit het verleden aan waarin onderzoekers, politici en ook bewindslieden die zich wilden wagen aan vraagstukken over en rond (de kosten van) migratie tegen muren van onwil en onbegrip aanliepen.

Eén van de argumenten voor zulke onwil is historisch overigens uitstekend verklaarbaar: Nederland had medio vorige eeuw de persoonsregistraties van bepaalde etniciteiten iets te goed op orde, en wist daarmee de Duitse bezetter een handige dienst te bewijzen.

Helaas wordt het ‘fascisme’-argument ook driekwart eeuw later nog veelvuldig ingezet, maar ditmaal dus ook tegen mensen die geen enkele kwade intentie hebben bij het napluizen van data en statistieken. Mensen zoals Jan van de Beek, een wiskundige die je in het slechtste geval kunt betichten van een bijna naïef soort autisme of nerderigheid waarmee hij cijfertjes wil checken, en vervolgens blij is met iedereen die er naar wil luisteren.

Zodoende kwam hij na het opstellen van een computermodel waarin demografische statistieken en ontwikkelingen inzichtelijk gemaakt kunnen worden in het vizier van het Renaissance Instituut van Forum voor Democratie, dat eind 2017 vroeg of hij een rapport wilde schrijven. Dat kwam er. Uit het voorwoord van Migratiemagneet Nederland:

‘Demograaf en socioloog drs. Gerrit Kreffer benaderde mij om samen onderzoek te doen. Drs. Hans Roodenburg wilde gelukkig meewerken, net als Joop Hartog, emeritus professor economie van de Universiteit van Amsterdam (UvA). Die universiteit bleek bereid om ons onderzoek onderdak te verlenen en Joop Hartog en ik werden gedetacheerd bij de UvA.

Met z’n vieren gingen we in 2018 aan de slag met het onderzoek. Dit onderzoek mondde uit in het UvA-rapport Grenzeloze Verzorgingsstaat (2021). Er bleek enorme behoefte te zijn aan deze kennis. De tweet waarin ik het rapport aankondigde werd bijna een miljoen keer gezien. Ook de herziene tweede druk en Engelse vertaling (beide gepubliceerd in 2023) worden vaak gedownload. Ik werd benaderd door politieke partijen en vermogende particulieren in binnen- en buitenland. Enkelen van hen zwaaiden met grote zakken geld voor onderzoek of vertalingen van ons rapport. Ik wilde echter niet afhankelijk worden van deze of gene en heb alles beleefd afgeslagen.’

Na verschijning van het rapport stak ook reeds een storm van verontwaardiging op, temeer omdat FvD in 2021 al over het randje van het konijnenhol was gekukeld. Dat straalde uiteraard af op Jan van de Beek en zijn co-auteurs, die op diverse niveaus te maken kregen met tegenwerking, diffamatie en cancelling. Zo wilde de UvA het logo van de universiteit van het rapport af, ondanks hun actieve betrokkenheid bij het onderzoek. Ook werd Joop Hartog bijzonder onbeschoft behandeld door zijn eigen werkgever. Van de Beek betoont zich dan ook zeer bewust van de implicaties van zijn werk en bevraagt zichzelf continu:

‘Dit zijn geen neutrale rekensommen die in een normatief vacuüm worden uitgevoerd. Alles is enorm beladen en ik heb tijdens het rekenen en schrijven voortdurend een stemmetje in mijn hoofd gehad van een politiek correcte ‘advocaat van de duivel’.’

Desalniettemin heeft hij nu de pech dat de cijfers die hij produceert weliswaar realistisch zijn, maar ook omarmd worden door “verkeerde” mensen, wat zijn opponenten weer munitie geeft om hem ook tot Slecht Mens te degraderen. Die storm van verontwaardiging nam in de afgelopen week ontzettend onfrisse vormen aan, vooral na Van de Beeks optreden in Bar Laat. Door een kongsi van door ontkenning gedreven krachten in media en wetenschap wordt hij al dagenlang belaagd en aangevallen op zijn werk en zijn persoon.

Leo Lucassen en Hein de Haas lopen daarin voorop. Zij weten zich gesteund door Peter Hein van Mulligen, hoofdeconoom van het CBS (wier cijfers Van de Beek nota bene voor zijn onderzoeken heeft gebruikt), die hem openlijk een ‘charlatan’ noemde. Deze elite-lieden worden uiteraard stampvoetend gevolgd door de bekende karavaan van Emines, Frontaalnaakters en Nadiabourassen - allemaal onoprechte mensen met een narcisme- of agressieprobleem.

Vooral voor De Haas is dit toch schadelijk, want die viel voorheen echt nog niet in het bakje gekkies. Zijn optreden bij Vandaag Inside kreeg inhoudelijke kritiek (ook van mij) en zijn recente boek Hoe Migratie Echt Werkt is aan een scherpe maar faire recensie onderworpen door collega-wetenschapper Steije Hofhuis. Na die recente VI-uitzending werd hij echter eveneens door talloze islam- en migratiekritische twitteraars gecomplimenteerd met zijn relatief nuchtere en rustige duiding. Hij léék een linkse verademing.

Foutenfestival dat zelfs Volkskrant te ver gaat

Desalniettemin ging hij na wat kritiek alsnog wild om zich heen slaan, mensen blokkeren en uiteindelijk weg van X. Om zich nu voluit met Lucassen te encanailleren - de Asha ten Broeke van de migratieretoriek. Dat heeft geleid tot een gezamenlijk opiniestuk in de Volkskrant (onder de vrome kop ‘Migranten krijgen overal de schuld van’) dat niet alleen door Van de Beek zelf inhoudelijk wordt weersproken, maar dat zelfs door de mild geërgerde Volkskrantchef Kustaw Bessems hardop en in het openbaar wordt doorgeprikt. Tegen Lucassen op X, bij De Haas op LinkedIn.

Dat straalt allemaal niet best op je af wanneer je wilt aantonen dat Van de Beek een kwaadwillende zou zijn, zeg maar. Desalniettemin zei Leo wel netjes ‘Dank!’ - zo groot is het bord voor z’n kop dus werkelijk.

Deze tweet van Leo bestaat echt.

Maar het chagrijn van Kati Piri en Leo Lucassen cum suis gaat natuurlijk niet over Van de Beek, zijn onderzoek, zijn boek of zijn (vermeende) intenties. Het probleem is niet dat iemand op redelijke, nuchtere en zo neutraal mogelijke wijze onderbouwing probeert te geven over de kosten en complicaties (zoals misdaadstatistieken, het onderwijsniveau of gebrekkige integratie) van asiel en migratie. Nee: het is het voor de protagonisten van progressief links primair een niet te accepteren besef dat iedereen het al lang wéét, dat migratie en integratie zowel hoge kosten met zich meebrengen als leiden tot specifieke maatschappelijke problematiek en - laten we het netjes zeggen - uitdagingen op het gebied van integratie.

Na jaren van wegpoetsstatistieken, definitievervalsingen, het uitgummen van woorden (‘allochtoon’, ‘buitenlander’), het introduceren van dissonante neologismen (‘persoon van kleur’, ‘mensen met een migratie-achtergrond’) en het verzinnen van allerlei newspeak juichdefinities over migratie - praktijken van rook en mist waarvoor de mainstream media, wetenschappers en CBS-ambtenaren zich lenen - ligt er nu een boek waarin (eindelijk) éérlijk gepoogd wordt te onderbouwen waar iedereen en z’n onderbuik al lang een zeker besef van had. Als het al niet een grote overtuiging was.

Namelijk: dat migratie als opgeteld totaalpakket de schatkist meer kost dan het aan belastingrendement oplevert, dat mensen uit cultureel en religieus wezensvreemde landen gemiddeld slechter scoren in de goede statistieken (arbeidsparticipatie, vrouwenrechten, homotolerantie) en hoger in de slechte statistieken (misdaad, uitkeringen, integratie).

De grootste zucht van opluchting bij mensen die dit allemaal al zagen, wisten, ervaren hebben en/of voelden, is dat iemand als Van de Beek het bespréékbaar tracht te maken - een nobel streven waarin hij nu in zekere zin geholpen wordt door zijn grootste antagonisten omdat het onderwerp deze week, tegen het decor van de ietwat kolderieke asielnoodspoedwet-crisisoverleggen in het Catshuis, niet uit het publieke debat is weg te slaan.

Hulde! Of, om met Leo Lucassen te spreken: Dank!

Ze weten dat wij het weten

De damwand van deug die het enorme bassin van onwelgevalligheid over asiel- en migratieproblematiek uit het vroom kabbelende opiniestroompje van het publieke debat moest weghouden, vertoont scheuren en barsten als nooit tevoren. Progressief pro-migratie-links is als de dood dat de dam het begeeft en hoewel dat onvermijdelijk is, of lijkt, verzetten ze zich met al hun retorische (on)macht tegen die gebeurtenis.

Twitteraar Plato’s Grot omschrijft de aanvallen op Van de Beek als een ‘agressie vergelijkbaar met een verslaafde die steeds woedender wordt als je opmerkingen en vragen aangeven dat je begint te vermoeden dat je wordt bestolen om zijn verslaving te financieren’ en dat is een uitstekende vergelijking.

Progressief links vertoont junkengedrag wanneer het aankomt op hun verslaving aan een wereldbeeld waarin natiestaten niet bestaan, grenzen altijd open kunnen zijn en opvang eindeloos gefaciliteerd kan worden, in gebieden waarin nieuwkomers altijd zullen integreren of assimileren, en waarin verzorgingsstaten eindeloze, onuitputtelijke middelen ter beschikking hebben.

Het ene moment smeken ze om begrip en empathie voor dat wereldbeeld, het volgende moment passen ze agressieve emotionele chantage toe en wijzen ze heftige schuldvingers om kritiek op hun verslaving terug te kaatsen. Zo proberen ze te ontkennen dat ze lijden aan overtuigingen die zonder strengere voorwaarden en integratie-eisen geen stand kunnen houden.

Niet alleen weten deze verslaafden zelf ook best dat ze vermoedelijk aan iets onhoudbaars lijden, ze weten ook dat wij het weten. Maar ze willen niet toegeven dat we hun verslaving doorzien, want dan breekt de damwand en wordt hun narratief dat er er is niets aan de hand is met migratie, en alles onder controle is bovendien, volstrekt en definitief onhoudbaar.

En dan verzuipen ze dus in hun eigen gelijk, tenzij ze zich laten behandelen. Te vrezen valt voor een noodzaak van gedwongen opname, want hoe Leo Lucassen en Hein de Haas nu de strontkar trekken die over Van de Beek uitgereden moet worden, bewijst dat hun junkenbrein nog stevig aan de ontkenning vastklampt.

Maar die damwand gaat het niet houden.

Tot slot wil ik, voor wie ‘m nog niet op de radar of luisterlijst had, nog even verwijzen naar de podcast van Wierd Duk waarin Van de Beek te gast was. Daarin krijgt hij een uur alle ruimte om zijn onderzoek en boek toe te lichten.

Zoals Dieuwertje Kuijpers (die zich als promovenda overigens ook dr. in de politicologie mag noemen, als we opleidingsniveau en wetenschappelijkheid toch als argument aan het meewegen zijn in deze discussie) al opmerkte over deze podcast in een artikel waarin ze de asielcrisis als politieke taalcrisis beschrijft:

‘Wat opvalt is dat Jan van de Beek - in tegenstelling tot zijn criticasters - juist genuanceerd is op een manier die je van wetenschappers mag verwachten. Zo reageert Van de Beek meermaals met een ‘daar doe ik geen uitspraken over’, of ‘hier heb ik specifiek geen onderzoek naar gedaan’ en ‘ik ga hierover niet speculeren’ op vragen van journalist Wierd Duk. Oftewel: als hij iets niet weet, doet hij ook niet alsof hij de kennis wél in pacht heeft.’

En zo hoort het ook - zeker onder wetenschappers en ongeacht hoe ingewikkeld de discussie ook is. Ook het feit dat migratie niet alleen over kosten en baten voor samenlevingen gaat, maar primair over mensen, zou niet in de weg mogen staan van een zakelijke beschouwing, academische onderzoeking of professionele distantie. Bij Van de Beek lijkt die opdracht in betere handen dan bij veel van zijn opponenten. Dat alleen al maakt zijn boek tot een aanbeveling.

Migratiemagneet Nederland is voor 23,50 te koop bij Uitgeverij Blauwburgwal.

Daarnaast kunt u natuurlijk ook overwegen mijn werk te steunen met een abonnement op mijn nieuwsbrieven via deze link, of een eenmalige donatie te doen middels onderstaande knop. Dank u!