Kiezer wacht niet langer tot links tot inkeer komt

De realiteit rukt op, de karavaan trekt verder

Donald Trump hield woord. Op de eerste dag van zijn presidentschap verklaarde hij de Amerikaanse zuidgrens gesloten voor migranten, riep hij de noodtoestand uit en stuurde hij versterkingen voor grensbewaking naar de plek waar hij zijn tijdens de vorige termijn beloofde muur hoopt te voltooien. Het kan dus wel?

Het pakket was breed en de actie snel: drugs- en smokkelkartels worden als terroristische organisaties aangemerkt om bredere middelen ter beschikking te hebben voor handhaving en bestrijding. Er komen uitzetcentra waar illegale vreemdelingen worden uitgewezen. Migranten die via een speciale app een afspraak hadden bij de immigratiedienst kregen een melding op hun telefoon dat alle afspraken zijn vervallen. En wie een aanvraag wil doen, moet in Mexico de behandeling afwachten.

Op Europese sociale media was in meerdere talen de verzuchting te lezen dat het dus toch kan: stemmen voor bepaalde koerswijzigingen en dan na de verkiezingen je zin krijgen. Kom daar maar eens om op een continent waar de kiezer al decennialang om strenger asielbeleid vraagt (en daar in toenemende mate en meerdere landen steeds grotere meerderheden voor aan het verwerven is), maar waar de deur nog altijd wagenwijd open staat. Zelfs de discussie over opvangcapaciteit, bereidwilligheid en de groeiende problemen die de migrantenstroom (heeft) veroorzaakt, is nauwelijks op een volwassen manier te voeren.

Nou is er geen garantie dat het beleid van Trump gaat werken. Hij wilde tot twintig miljoen mensen uitzetten, zei hij tijdens zijn campagne. Dat is een gargantueske klus die, los van de logistieke uitdaging, op vele niveaus aangevochten kan worden. En je moet ook gewoon de vraag stellen: schaadt het de economie niet? Veel migranten vervullen immers de ondankbare schijtbaantjes aan de onderkant van de samenleving - iemand zal toch de Amazon-bestellingen moeten inpakken, de Doordash-maaltijden moeten bezorgen en de gazons van meer welgestelde mensen moeten millimeteren. Als Amerika echt zichzelf Great Again wil maken, zal de inheemse bevolking (niet in de laatste plaats de Trump-stemmer aan de onderkant van het sociale spectrum) de handjes uit de mouwen moeten steken.

Die disclaimer neergelegd hebbende: het is volstrekt logisch dat wordt gepoogd de instroom te stuiten. Amerika is groot, maar migratieproblematiek heeft de neiging zich in steden op te hopen en uit het hele land komen berichten van overlast, misdaad en vastlopende opvang. Ook daar wijst iedereen naar elkaar om het op te lossen.

Een beetje zoals in Nederland, zeg maar. In het dorp Elst stemde 80 procent van de inwoners vorige week tegen de komst van een azc voor tweehonderd voornamelijk mannelijke migranten, maar op de meeste andere plekken heeft de burger het nakijken. In de afgelopen jaren schoten de nieuwe opvanglocaties als paddenstoelen uit de grond. En het nieuwe kabinet wil veel, maar zet voorlopig nog geen serieuze rem op asiel.

Het volledige systeem is dan ook ingericht op opvang, niet op afwijzing, en de belangen zijn groot. Onlangs was in een vonnis van een strafzaak glashelder te lezen waar de prioriteiten liggen, en hoeveel instanties zich mengen in de migratiehandel.

In Helmond is in 2023 een toen 31-jarige dakloze vrouw verkracht in een park, door een groep van vijf vermeend minderjarige migranten. Het zeer lezenswaardige vonnis (waarover vorige week ook al deze T.-column) voor één van hen was bijzonder mild - een paar maanden jeugddetentie. Behalve een letterlijke en tamelijk misselijkmakende beschrijving van het geweld dat de vrouw was aangedaan (in de bosjes gesleurd, vastgehouden, geslagen, vaginaal en anaal verkracht door meerdere mannen) kwam het verhaal van het slachtoffer nauwelijks naar voren.

De industrie rond de dader echter wel.