Lintjesgate. Faber onthult de onmacht van Den Haag

Knip en plak uitingen van machteloosheid

Het ene na het andere Kamerlid beklaagt het feit dat ze een debat ‘moeten’ houden over het weigeren van Marjolein Fabers handtekening onder een paar lintjes. Allemaal maken ze opmerkingen over hoe belangrijk het is dat vrijwilligers beloond worden met een lintje, en dat ze allemaal achter een samenleving staan waar mensen er zijn om elkaar te helpen, nietwaar. En eigenlijk zou niemand vandaag over dit onderwerp in de Kamer willen zijn. Zeggen ze. Maar ze zijn er, en ze houden elkaar gevangen in debatten die niemand wil voeren.

In dat debat voeren ze vervolgens alsnog bijzonder verhitte gesprekken en kleine ruzies. Er wordt gelamenteerd over inflatie en energieprijzen en het huizentekort, over en weer vliegen de individuele anekdotes over Burgers in Het Land, waarmee zij Gesproken Hebben. Duizend kleine uitingen van machteloosheid. Het woord ‘lintje’ viel bijna niet, of nochtans minder dan het woord ‘peilingen’ en daarmee zijn de motieven achter dit debat ontmaskerd: Den Haag zoekt wanhopig een weg uit het populistische doolhof waar ze zichzelf in hebben laten verdwalen. De dalende peilingen van de PVV zijn de wegwijzer van hun hoop.

Maar het ging dus - officieel - over koninklijke onderscheidingen. Een lintje is een gestoffeerd complimentje van de staat dat de drager in bruikleen heeft en de familie na het overlijden moet inleveren bij de krabbelaars van het Koninklijk Huis, tenzij ze een borgsom betalen om de bruikleen van het kleinood te verlengen. ‘De borgsom is gelijk aan de aanschafprijs van het betreffende onderscheidingsteken.’ Zei daar iemand kruideniersmentaliteit?

Schwalbes en schijnbewegingen

Nederland is - namens VVD-premier Schoof - bereid zich diep, diep in de schulden te steken en nieuwe Europese economische crises te riskeren om de Duitse staalindustrie en de Franse wapenindustrie van 800 miljard euro aan investeringen te kunnen voorzien, om ons te wapenen tegen een vijand die zo goed als zeker niet voorbij Kiev zal komen, maar dankzij wiens cynische militaire exercities toch meer politieke macht naar de antidemocratische goelag van Brussel wordt afgevoerd.

Maar de voltallige Kamer wordt bijeen geroepen voor een hoofdelijke stemming over de fatsoenlijke moraal achter een stukje stof met een speldje van een paar euro, waarvoor een minister (die daartoe overigens reglementair gemachtigd is) niet wil tekenen, omdat zij zelf denkt dat het weigeren van een onderscheiding voor een paar vrijwilligers die Ahmed en Aisha proberen de Nederlandse taal bij te brengen een solide bijdrage levert aan ‘het strengste asielbeleid ooit’. Nooit eerder was een schrikbewind zo sneu.

Haar werkelijke wetsvoorstellen ontberen onderbouwing, en worden anders wel op een andere manier gedwarsboomd, want gedwarsboomd wordt ze ongetwijfeld. Maar met de potsierlijke positie over een paar lintjes geeft ze de oppositie een gratis strafschop richting het doel van Vak K want hun beste kans om deze coalitie uit elkaar te spelen, is langs de lijnen van bewindspersonen die domme schwalbes maken.

Het is voor de neutrale toeschouwer van deze schopwedstrijd fascinerend om de spelers zich zo vreselijk moreel te zien opwinden over hele kleine kwesties, omdat niets zo duidelijk etaleert hoe weinig grip ze nog op de wereld, of zelfs maar hun eigen politieke taak hebben. Het grenst bij vlagen aan waanzin, omdat dit patroon zich al jarenlang herhaalt en de uitkomst nooit verandert.

Iets Heel Groots en Zeer Gewichtigs

Al lang geleden daalde het besef in dat Nederland enkel nog achter de komma en in bijzinnen wordt bestuurd. De grote lijnen, de grote dossiers en de grote ontwikkelingen houden zichzelf in beweging en lijken door niemand nog bij te sturen of af te remmen. Dat heeft geleid tot capitulerende quotes als ‘migratie, het is ons overkomen’ (VVD’er Henk Kamp, 2020), maar ook tot de manier waarop de Europese Unie voor ieder nieuw probleem een ‘fonds’ of een ‘noodpakket’ verzint, daar 800 miljard euro in giet en daarmee de suggestie wekt dat het probleem adequaat is geadresseerd en aangepakt.

Je kunt ook het klimaatbeleid in dit licht van dure luchtverplaatsing bezien: politici die graag Iets Heel Groots en Zeer Gewichtigs willen doen en niet in die komma’s en bijzinnen willen verdwalen, mikken hoger dan het allerhoogste en veinzen vervolgens dat ze de thermostaat van de gehele planeet kunnen bedienen via hun beleidsvoorstellen die, ook hier, worden gekoppeld aan astronomische budgetten. De uitkomst van deze investeringen zal altijd in de verre toekomst pas duidelijk worden, dus in het heden kun je politici daar niet op afrekenen.

Praktisch gezien heeft echter niemand een directe oplossing en een actuut actieplan voor het stroomnet, dat letterlijk op instorten staat. De uitvlucht is steeds hetzelfde: een eeuwige maar weinig nuttige discussie over de moraal van dit soort politiek.

Die moraal, die kun je wel aan mensen als Frans Timmermans of Henri “Rolo” Bontenbal overlaten. ‘We hebben hier een democratisch ethos hoog te houden’, reclameerde de CDA’er in een zaal waar dat ethos ook vandaag weer actief wordt ondergraven door de ene keurige politicus na de andere rechtschapen democraat die staat te tieren over die ‘prutser’ (Timmermans) van een minister of klaagt over het ‘gezeik’ (Jetten) over lintjes, waar coalitiepartijen nu over ‘janken’ (Ouwehand). En allemaal proberen ze natuurlijk de ideologische overkant te betichten van ‘cynische politiek’ (Koekkoek), een ‘slecht moreel kompas’ (Bontenbal) of de dubbele moraal die ze zelf ook allemaal hanteren.

Wat dat laatste aangaat moet Rob “0,000036 graden” Jetten de enige homoseksuele man ter wereld zijn zonder spiegels in zijn huis, maar nu bezondig ik me ook pardoes aan onfatsoenlijke retoriek. Look what you made me do, Den Haag!

Bontenbal leeft nochtans in het verleden met zijn ‘democratische ethos’. De realiteit is Den Haag niet alleen overkomen, het heeft ons parlement ingehaald.

Een lintje voor iedereen

Het roer is al lang uit handen gegeven aan derden. Aan Brussel (waar de Commissie het Europees parlement buitenspel zet om de herbewapening via nieuwe schulden door te drukken). Aan het Europese Hof voor de Rechten van de Mens. Aan internationale verdragen over vluchtelingen en migratie. Aan de corrupte WHO en de door Jodenhatende krachten geïnfiltreerde Verenigde Naties, en zelfs aan de huis-, tuin- en keukenrechter op de hoek die haatpredikers toelaat, asielzoekende groepsverkrachters mild geselt en absurdistische stikstofregels handhaaft, waardoor het hele land op slot gegooid wordt.

De burger heeft reeds jarenlang allengs minder in te brengen en ziet de democratie onder zich uit eroderen. Inmiddels begint Den Haag ook door te krijgen dat hun invloed op de wereld en de werkelijkheid tanende is. Hen is het niet overkomen, ze hebben het zelf laten gebeuren en in veel gevallen zelfs aangemoedigd.

Zo is de lintjeskwestie een zoveelste bijzaak geworden, die wordt opgeblazen alsof het een hoofdzaak is - terwijl niemand nog kracht, macht, karakter of politieke moed heeft om werkelijke hoofdzaken aan te pakken. Ze willen heus wel, maar het lukt niet meer.

Een circuscoalitie, zo noemt Marieke Koekkoek deze regering, en het vreemde vrouwtje van Volt heeft daarin geen ongelijk. Maar vanuit de constante morele verkleedkist van dit carnavalsparlement klinkt dat verwijt toch vrij hol. De leider van de grootste oppositiepartij weet nota bene niet eens hoe hij zijn eigen fusieclub succesvol moet samenvoegen, en of hij daarna nog wel de kar mag trekken. Dezelfde Koekkoek kon ook haar eigen onmacht niet verbergen in haar bijdrage aan het lintjesdebat: ‘Kabinet, val gewoon’, verzuchtte ze, smeekte ze bijna, ten einde raad hoe haar soort mensen het roer weer in handen kunnen krijgen en - erger nog - in de valse veronderstelling dat alles goed komt als de PVV weer uit Vak K is verjaagd.

De grootste grap van vandaag? Veel Kamerleden en bewindspersonen krijgen zelf allemaal een lintje na hun termijn. Benieuwd wie ooit voor die van Faber wil tekenen.