Wat te doen met Menneke

Is het niet de valkuil van door verveling aangewakkerde drankzucht waar veel expats in tuimelen, dan is het wel dat andere cliché - of hoe ook wij aan het zwichten zijn voor een zwerfhondje

En dan nu eens een short sob story met veel Portugese saudade om de sleur van de nieuwsstroom te breken. Members only, aanstaande vrijdag ‘gewoon’ weer een Nieuwsbriefje over de beangstigende bureaucratie achter het klimaatbeleid. Maar nu eerst: lekker veel hondenfoto’s.

Menneke

Hij loopt sinds een tijdje steeds vaker met ons op tijdens het middagrondje met de honden over de heuvelpaadjes rond ons huis: een stoffig blond zwervertje met een vermatte vacht vol kale plekken, vlooien en misschien wat schurft, maar een schrandere blik en een speels karakter. Het lijkt geen vuilnisbakkie, het is een soort Portugese schaapshond. We noemen hem Menneke want zo noemen we alle zwerfhondjes en hoewel onze honden helemaal niks van ‘m moeten hebben, blijft hij stug volharden in zijn vriendschapsverzoeken om van zijn eenzaamheid verlost te worden.

Ook al lieten we regelmatig wat snoepjes voor ‘m vallen, naar ons toe was hij in eerste instantie wel heel schuw. Hij zoekt desalniettemin actief naar gezelschap. Dieuwertje mocht eerder in zijn aura komen voor een aai dan ik, maar Smuk moet dat niet opmerken - die bewaakt zowel haar snacks als haar privileges met een snauw en indien nodig haar tanden. Menneke laat zich gedienstig op afstand houden, maar niet wegjagen. Het is een spel voor het beestje, dat we rond de anderhalf, twee jaar oud schatten. Na de rondjes drentelt hij dan wat buiten onze poort, om daarna weer op weg te gaan naar nieuwe avonturen.

Hij komt van ergens onderaan de heuvel, weten we inmiddels, waar ze hem na een angstige ontsnapping tijdens een onweersbui niet meer terug hoefden. Kennelijk werd Menneke niet onverschrokken genoeg geacht om de woning te bewaken. Het voorterrein van een paar huizen verderop leek zijn vaste stek geworden. Daar gaven de buren hem beurtelings wat water en voer, hoewel we ‘m ook regelmatig rond de vuilnisbakken onderaan de heuvel restjes bij elkaar zien snuffelen. Een van de vele zwerfhonden, die je overal ziet, waar de asiels van uitpuilen en waar je soms flink voor op de rem moet tijdens het rijden.

In ruraal Portugal moet je een beetje leren wegkijken van dierenleed. Even de eigen oogkleppen op wanneer je magere paarden of lusteloze ezels in geelverdorde veldjes in de volle zon ziet staan, door aaneengebonden oude touwen beperkt tot hele schrale wandelingetjes. In een lege schuur verderop van ons huis woont een forse familie graatmagere zwerfkatjes, die ‘s nachts tekeer kunnen gaan alsof ze in een bendeoorlog met rivaliserende katten van buiten de buurt verwikkeld zijn.

Maar dan de honden. Oh, al die ontelbare honden…