Natuurlijk is er wél een asielcrisis

De B. in De T.

Alsof de duvel er mee speelt. Enkele gebeurtenissen van dit weekend dicteren een soort van inleiding voor mijn eerste column voor De Telegraaf. Die staat onderaan gelinkt.

Solingen. Drie doden en acht gewonden op een Festival voor de Diversiteit (Festival der Vielfalt) tijdens de vieringen van 650 jaar Solingen. Op de website van het festival staat nu te lezen dat ‘Solingen trauert’.

‘Het evenement werd vrijdagavond gestaakt na een verraderlijke aanslag tijdens de viering van het stadsjubileum van de stad Solingen, waarbij meerdere doden en gewonden vielen.’

Solingen650.de

De dader is een 26-jarige Syriër die in 2022 in Duitsland asiel aanvroeg, in 2023 werd uitgewezen maar in 2024 toch nog in een asielzoekerscentrum verbleef. Daar werd hij zaterdagavond aangehouden. Islamitische Staat had de aanslag al opgeëist, met als argument voor de terreurdaad een vergelding voor Palestina. Of Issa al H. werkelijk namens de terreurgroep handelde, is nog onduidelijk maar hij komt naar verluidt uit Deiz Ez-Zor, een Syrische stad die als bolwerk van IS bekend stond.

Hij riep allah akbar tijdens zijn daad, verklaarden getuigen, en hij richtte zijn mes op de halzen van zijn slachtoffers.

Ook dit weekend stak een man (gekleed in Palestijnse parafernalia en ogenschijnlijk gewapend) een auto in de parkeergarage onder een synagoge in brand in La-Grand-Motte, nabij Montpellier in Frankrijk, terwijl binnen Joden aan het bidden waren.

Uit Birmingham kwam een filmpje waarin een groepje donkere jongens ruzie maakt met een blanke man die met hond en kinderwagen loopt. Hij wordt - gericht - in de hals gestoken, zakt ineen naast zijn kinderwagen en overleeft ternauwernood. De manier waarop het groepje daders blijft filmen en hun leedvermaak uiten, ademt een huiveringwekkende onverschilligheid over menselijk leven. (Kijkwaarschuwing, toch maar: geweld en veel bloed.)

Het migratieverhaal wordt steeds meer een botsing van culturen en overtuigingen die statistisch misschien als incidenteel kan worden weggecijferd maar desalniettemin langzaam voor een kentering in de de publieke moraal begint te zorgen. Migratiemoeheid en islam-irritatie, maar zeker ook ergernis over de strontvervelende struisvogelnarratieven van bestuurders en de media, komen tot uiting onder de tweet van een artikel in Trouw. De krant betreurt de terreurdaad in Solingen als ‘koren op de molen van AfD’.

In Nederland was het woord ‘asielcrisis’ afgelopen week trending, omdat minister Faber die probeerde uit te roepen maar door premier Schoof werd teruggefloten. Het zou niet kunnen en mogen van Brussel, er is geen juridisch kader voor, het is allemaal lastig, moeilijk, ingewikkeld.

Terwijl er wel degelijk sprake is van een asielcrisis. En van een publieke moraal ondermijnende migratiecrisis.

Dit kabinet verdient een kans, vinden velen. Misschien is Wilders niet de meest deftige politicus in Den Haag, men ziet wel dat hij als een van de weinigen stellig en zonder schroom wijst op problemen die iedereen ziet en die officieel niet zo mogen heten maar die wel degelijk bestaan. Mensen zien hoe steden veranderen. Hoe het wij-gevoel uit de wijken verdwijnt. Hoe de steekpartijen in Solingen en Birmingham laten zien dat het probleem overal bestaat - en ook in Amsterdam en Alkmaar waren gisteren tenminste drie steekpartijen.

In Engeland worden mensen opgesloten die boe riepen naar een politiehond. Er worden zware criminelen vrijgelaten om plek te maken voor hen. De dubbele maat is beangstigend, zowel voor de vrijheid van meningsuiting als vanwege de morele paniek die lijkt te leven bij degenen die belast zijn met de verantwoordelijkheid voor onze veiligheid. Zomaar wat voorbeelden:

Nederland is gelukkig (nog) geen Engeland of Frankrijk, waar de problemen veel dichter en explosiever aan de oppervlakte liggen. Ook Duitsland, waar Solingen geen uitzondering meer is, borrelt. In ons land kan men nog tamelijk gratuit pretenderen dat er een radicaal-rechts populismeprobleem zou zijn.

Sinds 22 november is immers vaak gesuggereerd dat de verkiezingsuitslag het gevolg is van mensen die verkeerd gestemd hebben. In veel kranten vullen columns zich met een aanzwellende roep om inperkingen van het internet en sociale media, zogenaamd in de strijd tegen desinformatie. Europese politici als Thierry Breton en Guy Verhofstadt spreken met walging over het vrije internet. De eigenaar van Telegram is gearresteerd in Frankrijk dit weekend, Elon Musk ligt continu onder vuur omdat hij zijn X-gebruikers (te) veel uitingsvrijheid geeft. Daarin zie je een zorgwekkende escalatie van het elite-denken: tegenspraak steeds verdachter maken.

De roep om het smoren van kritiek zal niet slagen, of althans: dat is te hopen. De vraag is hoe ver overheden bereid zijn te gaan om een reëel probleem onbespreekbaar te maken. Uit de publieke ruimte te censureren. De (virtuele) publieke ruimte in te perken.

Het is heel fijn dat De Telegraaf tegen die (media-)teneur in gaat en ik daar nu wekelijks de vrijheid krijg om discussies in een ander licht te helpen zetten. Zolang we nog kunnen praten over wat onze eigen ogen en oren waarnemen, zou de wal het schip nog kunnen keren. Met dank aan De T. kan ik daar gelukkig aan blijven bijdragen. Want deze Substack kent een voorspoedig eerste jaar, maar is natuurlijk niet de grootste krant van Nederland.

Mijn eerste column staat hierrr, achter De Telegraafmuur