Syrian Spring, Arabische springstof en voorbereiden op oorlog
Wat voor oorlog precies, meneer Rutte?
De val van Assad en de ‘bevrijding’ van Syrië is met westers enthousiasme onthaald, zowel diplomatiek als journalistiek. Het nieuwe regime, voornamelijk onder aanvoering van Hayat Tahrir al-Sham (HTS), doet zijn best om een redelijke en gematigde indruk te maken. Er is een interim-regering aangesteld tot 1 maart 2025, wat daarna moet gebeuren in en met het land is ongewis, wat tot die tijd kan gebeuren eveneens, net als wat de vele Syrische vluchtelingen zullen doen nu er nieuw management in Damascus zetelt.
Velen, niet in de laatste plaats de ontheemde Syrische diaspora in Turkije en Europa, hopen op een blijvende vrede en meer voorspoed voor het land dat ruim een halve eeuw gebukt ging onder de dictatoriale familie Assad. Maar is Syrië nog wel een land te noemen?
En: op wat voor oorlog moeten we ons precies gaan voorbereiden, meneer Rutte?
Hoewel ik geen titeltjes, diploma’s of geloofspapieren heb die enige expertise over Syrië of de bredere regio kunnen aantonen, heb ik sinds het begin van de Arabische Lente, die overging in de Horrorwinter van ISIS, vaak nauwgezet gevolgd wat zich in die contreien afspeelde. Want niet alleen was de vreugde over deze vermeende voorjaarsschoonmaak voor de mensheid van korte duur, we hebben moeten toezien hoe honderden Nederlandse (en duizenden Europese) moslims het kalifaat boven hun vrije, veilige en comfortabele verzorgingsstaat verkozen - een vijfde als bekeerling en de helft van Marokkaanse komaf.
Deze week nog is een Nederlandse kalifaatkip tot tien jaar gevangenis veroordeeld wegens enthousiaste en actieve deelname aan Islamitische Staat, al krijgen anderen net zo makkelijk boeken, toneelstukken en televisieseries dankzij het smaldeel van Nederland dat aan slachtofferschap een hoge marktwaarde toekent.
Er circuleren nu video’s waarin naar verluidt Nederlandse, Belgische en Franse uitreizigers van weleer zijn te zien (en in verstaanbaar Nederlands te horen) die zich bij HTS zouden hebben aangesloten. Zoals op deze beelden:
In die (cr)ISIS-jaren heb ik nooit weggekeken van beelden en video’s uit het kalifaat, of van propagandafilms die Islamitische Staat zelf produceerde. Van ontelbare onthoofdingen en massa-executies tot levende verbrandingen of iemand die moedwillig door een tank wordt overreden: per sé wilde ik doordrongen blijven van de ernst van de situatie en de ontmenselijking waarmee (religieus) fanatisme zo moeiteloos gepaard gaat. Dat betekent dus ook: kijken naar het psychopaten-gedrag achter de motieven en de slogans. Of slogan, enkelvoud, want de meest gehoorde kreet was en is ‘Allah akbar’.
En dat klonk ook uit kelen van ‘westerse’ moslims. Zodoende heb ik niet alleen de Turks-Nederlandse oud-militair Yilmaz gezien die in Nieuwsuur mocht vertellen dat hij shoarma kapsalon zo mist, maar ook de voormalige steuntrekker Khalid uit Almere die met een trots islamitisch vingertje in de lucht poseerde voor een hek waar talloze afgesneden hoofden op waren gespiest, of met andermans hoofd rondliep (NSFW!).
(Inzake het Gaza-conflict heb ik het idee dat mensen die nooit naar ‘echte oorlogsbeelden’ kijken, wel heel veel Palestijns leed en propaganda tot zich nemen en mede daarom zo heftig emotioneel reageren op de militaire acties van Israël in Gaza. Gebeurtenissen in Homs, Aleppo of kalifaat-hoofdstad Raqqa kwamen breed in het nieuws, maar in tegenstelling tot Gaza veel minder in your face op Instagram - terwijl het leed op die plekken explicieter, sadistischer en veel opzettelijker was. Je kon het visuele, viscerale en zelfs morele aspect daarvan echter makkelijker vermijden, want ISIS-propaganda werd nooit door mainstream media vertoond terwijl het burgerleed in Gaza, dat een droevige bijvangst van oorlog is en niet zoals onder ISIS of Assad een hoofddoel, juist grootschalig als een moreel wapen wordt ingezet, en die onder ogen komt van mensen die helemaal niet aan heftige oorlogsbeelden gewend zijn.)
‘Syrian Spring’
In het Syrië van december 2024 wordt de schijn gewekt dat Hayat Tahrir al-Sham (een Al-Qaeda-franchise) en hun leider, Abu Mohammed Al-Jolani, een einde aan alle strijd willen maken. ‘Mensen zijn oorlogsmoe’, sprak de soenniet al-Jolani, die beweert geen verdere strijd na te streven en dat alleen Hezbollah, Iran (sjiieten) en het Assad-regime (seculiere alawieten) de vijand waren. Over Israël of hun luchtaanvallen op het oorlogstuig en de marinevloot van Assad sprak hij vooralsnog met geen woord.
Wel worden soldaten van het regime - naar verluidt - mild behandeld of zelfs vrijgelaten, en blijven op wat losse uitzonderingen na de beelden van bloederige vergelding uit. Al-Jazeera bericht wel over executies van Assad-officials, maar de overdracht van de macht ging in ogenschijnlijk vreedzaam overleg met de Syrische premier onder Assad, Mohammad Ghazi al-Jalali. Die riep daarbij nota bene op tot vrije verkiezingen.
Daar zou je hoop uit kunnen putten, zoals bijvoorbeeld Arabist Rena Netjes doet. Zij is op stel en sprong naar Syrië gereisd waar ze monter maar absoluut voorbarig alvast spreekt van een ‘Syrian Spring’ (video hieronder). Op de vraag of Syrië een kalifaat wordt: ‘Vanuit Damascus: natuurlijk niet’.
Klinkt als oriëntalisme zoals we het ook kennen van Fréderike Geerdink (beste vriendin van de Koerden, dus niet van Erdogan) of Ans ‘het zijn ook onze jongens daar’ Boersma (bedvriendin van Al-Nusrah, wat de vorige naam is van HTS). Om te voorkomen dat het lijkt of alleen vrouwen met crazy eyes last hebben van dit soort woestijn-exotisme: Olaf Koens heeft er eveneens last van, en is ook nu in de zevende hemel met de ‘bevrijding’ van Syrië.
Zij hebben allen, in tegenstelling tot ondergetekende laptopglobetrotter, boots in the sand in stammen- en strijdgebieden en daarmee in zekere zin meer recht van spreken. Ik kwam nooit verder dan Petra, Wadi Rum en de oostkant van de Jordaanoever en de Zwarte Zee. Voor deze nieuwsbrief heb ik talloze bronnen gebruikt, van Wikipedia tot Amerikaanse overheids- en inlichtingendiensten en van (internationale) kranten tot Twitter- en Telegramkanalen. Voorbehoud of terughoudendheid bij informatie wordt waar nodig vermeld.
Daarmee, en met wat gezond verstand, kun je ook vanachter een scherm prima constateren dat Syrië op dit moment in de eerste plaats geen land (meer) is. Daarvoor strijden te veel facties met te veel verschillende motieven om kaderlijntjes op een landkaart die teruggaat tot de oudheid maar in de afgelopen eeuw mede door Fransen, Britten en (later) Russen en Amerikanen is getekend.
Uiteraard werd een duik in bronnenmateriaal en het trekken van lijntjes van de Levant naar ons eigen land een missie op zichzelf, mag ik hier heel even op pauze drukken met de vraag: wat is dit werk u waard? Doneer het hier:
Wie is Wie en Waar in de Woestijn
Behalve HTS heb je de Syrian National Army (SNA), die in het noorden van Syrië het gebied langs de grens met Turkije beheren en daarvoor ook steun krijgen van de Turken. Het is een verzameling van losse strijdgroepen.
Die Turkse steun dwingt hen regelmatig tot conflicten met de (voornamelijk) Koerden van de Syrian Democratic Forces (SDF). Deze groep, die ook bestaat uit meerdere clubs waaronder de Koerdische YPG, houdt zich meer noordoostelijk op, achter de Eufraat in Raqqa en richting de Iraakse grens. Ze genieten Amerikaanse steun, met name omdat ze in voormalig ISIS-gebied de gevangenissen bewaken waar - afhankelijk van welke bron je raadpleegt - ongeveer tienduizend kalifaat-koppensnellers, vrouwen en kinderen vastgehouden worden. Waaronder in het bekende en beruchte kamp Al-Hol, vlakbij de Iraakse grens, waar Dilan Yesilgöz jarenlang en vaak succesvol ‘Nederlanders’ uit probeerde terug te halen.
ISIS bestaat ook nog steeds en voert een guerrillastrijd met hit-and-run-acties en sabotage tegen (tot voor kort) Syrische regeringstroepen en (nog altijd) Koerdische strijdgroepen. De Amerikanen proberen hen met een kleine troepenmacht in toom te houden. De VS voerden direct na de val van Assad tientallen luchtaanvallen op ISIS-doelen uit, om te voorkomen dat deze jihadisten overmoedig worden.
Israël deed vanaf de andere kant en beduidend grootschaliger vergelijkbare zaken: de luchtmacht vernietigde middels honderden luchtaanvallen militaire capaciteit, vliegvelden, de Syrische marinevloot en munitiedepots. IDF-tanks zijn behalve in versterkte aanwezigheid op de Golanhoogten ook doorgereden tot op Syrisch grondgebied, volgens sommige bronnen tot op enkele tientallen kilometers van Damascus (hoewel dat vanaf de Golan hemelsbreed maar een klein stukje karren is, en in een tank kun je tamelijk rechte lijnen trekken zonder asfalt onder de rupsbanden).
Premier Netanyahu heeft verklaard dat zijn troepen voorlopig in een bufferzone op Syrische grondgebied zullen blijven, hangende de ontwikkelingen in het land.
Iran, dat z’n aanvoerlijnen naar Libanon en Gaza afgesloten ziet nu de soennitische concurrenten van HTS de Syrische regeringszetel hebben veroverd, komt vooralsnog niet verder dan een al dagenlang durend en uiterst zeurderig twitterbombardement. Het regime in Teheran heeft er nog nooit zo zwak uit gezien, en dat is goed nieuws.
Ook de val van Assad is à priori goed nieuws voor Israël en in zekere zin ook het Westen: miljoenen Syriërs die sinds de uitbraak van de burgeroorlog in 2011 naar Europa kwamen, kunnen in theorie terug naar huis. Turkije, dat drie en een half miljoen Syriërs met tegenzin en als tweederangs-gast opvangt, heeft hen onmiddellijk richting grens en verder huiswaarts gedirigeerd. In de Volkskrant werd dat vooral gevierd als een gezellig en inclusief opengrenzenbeleid van het ‘nieuwe’ Syrië.
Maar in wat voor huis komen deze mensen thuis? Een land, opgedeeld volgens een kaart van regionale strijdgroepen die niet per definitie elkanders vrienden zijn. Een land, waar zoveel gruwelijkheden hebben plaatsgevonden in met name de laatste tien, vijftien jaar, dat welhaast iedereen een vorm van PTSS moet hebben. Een land dat geen leger heeft, geen serieus te nemen regering en waarvan de grootste en leidende strijdgroep HTS op de internationale terreurlijst prijkt. Een land dat geen significante herinnering heeft aan een democratie of rechtsstaat en een land waar verschillende minderheden elkaar vrezen, haten of naar het leven staan.
Kopgeld voor Al-Jolani of terreurstatus schrappen?
Een land, waar tot tien miljoen Amerikaanse dollars op het hoofd van HTS-hopman Al-Jolani prijkt, vanwege zijn affiliaties met Al-Qaeda en gewapende strijd tegen burgerdoelen.
Maar deze Ahmed Hussein al-Sharaa, zoals zijn echte naam luidt, is toch pragmaticus geworden, lees je in NRC, bij de BBC en in andere (internationale) media? Ja, dat zal. Maar dat maakt hem nog niet vredelievend en het kan evengoed opportunisme zijn. Ook Al-Jolani heeft internet en is duidelijk niet dom. Hij weet wat hij moet zeggen om westerse (progressieve) krachten gunstig te stemmen. Weg met het mujahideen-gewaad, de munitiegordels en de boze baard, hallo keurig gekapte vrije jongen met het frisgroene Castro-petje!
Niet alleen media zijn in vervoering over deze man: om het machtsvacuüm te helpen vullen, zou de internationale gemeenschap financiële stimulans kunnen bieden, meent een senior fellow van de Atlantic Council in de NYT. De VN-gezant in Syrië, Geir Pedersen, zou graag het terreurpredikaat van HTS willen afpellen, zodat de groep kan werken aan een ‘inclusieve regering’:
'[HTS] heeft berichten van eenheid en inclusiviteit gezonden en als ik zo open mag zijn, zien we ook in Aleppo en Hama geruststellende dingen gebeuren’
— Geir Pedersen namens de VN, 10 december
Ook de G7-leiders willen volledig van dienst zijn bij een ‘inclusieve regering’ van Syriërs in een door Syriërs gerund land. Geen kwaad woord over HTS, wel enkele sneren aan het adres van de gevluchte Assad. De Amerikanen overwegen de terreurstatus van HTS af te zwakken maar nota bene de Britse premier (en voormalig mensenrechtenadvocaat) Keir Starmer vindt het daarvoor nog te vroeg.
De Europese Commissie heeft een luchtbrug voor hulpgoederen, in te voeren via Turkije, toegezegd binnen enkele dagen.
Het lijkt erop dat de Amerikanen hoe dan ook in gesprek zijn met deze nieuwe ster aan het Arabische firmament, want de VS hebben een moeizame geschiedenis in weten wie hun vrienden en vijanden zijn in Syrië (en de gehele Arabische regio). Niet voor niets gaat deze dagen een artikel van The Independent uit december 1993 rond waarin Osama Bin Laden een ‘anti-Sovjet-strijder op weg naar vrede’ wordt genoemd: vergissen is menselijk, maar in dit soort zaken ook wel heel erg Amerikaans.
Hoewel Al-Jolani zelf keurige kwootjes levert om de westerse media in vervoering te brengen (vrouwen mogen zelf weten wat ze dragen en mannen riskeren een jaar gevangenis als ze zich daarmee bemoeien!), zijn in ‘s mans Umfeld ook andere geluiden te horen. Zo is Shadi Alwaisi, de nieuwe minister van justitie van Syrië, te zien in een videootje waarin hij voor een gerechtsgebouw in Damascus verklaart dat sharia het fundament onder de nieuwe rechtsstaat zal zijn.
Eerst Damascus, dan Jeruzalem?
Of wat te denken van de tijdelijke premier van Syrië, Mohammed al-Bashir? Die heeft een graad van de Universiteit van Idlib in… shariawetgeving. In zijn vorige functie als HTS-gouverneur over die stad in het noorden van Syrië werden vrijheid van meningsuiting en dissidente geluiden niet getolereerd, en wel hardhandig gehandhaafd. Die witte shahada naast zijn premierspluche oogt eveneens omineus.
Ook circuleert er een video van - vermoedelijk - de factie Fursan Mohammed, gelieerd aan Al-Qaeda, waarop een leider te zien is die in Damascus verklaart de oorlog tegen ongelovigen voort te zetten, met Israël als volgende doelwit. Op weer andere beelden zijn vergelijkbare voornemens van vermoedelijke HTS-strijders te horen, die Jeruzalem als volgende bestemming markeren.
Je zou het idee kunnen krijgen dat Ahmed al-Sharaa, wiens nom de guerre Abu Mohammed al-Jolani verwijst naar de Golanhoogten waar zijn familie vandaan zou komen (al zijn daar tegenstrijdige berichten over te vinden), probeert om tijd te kopen voor zijn militie en de machtsovername, maar dat Syrië niet de eindhalte voor HTS is.
De sleutel zit wellicht in de naam van zijn club. Hayat Tahrir al-Sham betekent zo veel als ‘Bevrijdingsleger van de Levant’ en die Levant is een heel stuk groter dan Syrië. Het omvat tenminste Libanon, Jordanië, de Palestijnse gebieden, een groot deel van Turkije en ook Israël, al worden ook delen van Noord-Afrika (Libië, Egypte) en zelfs Griekenland vaak tot de Levant gerekend.
Dus hoewel je Al-Jolani in toespraken en persverklaringen voor religieuze tolerantie en pluralisme hoort pleiten, zullen we hem uiteindelijk niet op de praatjes maar op zijn daadjes moeten beoordelen. Met zijn decennialange verleden als vechtersbaas, die in 2003 de wapens al opnam tegen de Amerikanen in Irak, is het tamelijk naïef om hem vooraf op zijn korte baardje en keurige praatje te vertrouwen of te geloven.
In een land als Syrië blijft de leider van een eigen legertje als al-Jolani niet in leven door verdragen te sluiten en handelsakkoordjes te tekenen - die dwingt zijn macht met geweld af. Dus alle mooie woorden ten spijt - vergeef me dat ik nog niet overloop van enthousiasme over deze ‘Syrian Spring’.
Zelfs de brave Democraat Jon Stewart lijkt zowaar sceptisch:
Ondertussen is de onrust in Europa voelbaar. Waar de meeste media en politici hun vreugde over de val van Assad laten prevaleren in berichtgeving en verklaringen, geeft de online onderstroom een heel ander gevoel. Syriërs die feestelijk allahakbarrend door de straten en over kerstmarkten van Europese steden trokken, krijgen aan de oppervlakte bloemen en handkusjes toegeworpen van hun gastland maar in de comments klinken echt hele andere, veel minder fleurige geluiden.
Wat te doen met anderhalf miljoen Syriërs in Europa
Of het nou om een grote bijeenkomst in het Zweedse Stockholm gaat, een parade door Duitse Essen of een mensenmassa op het Domplein in Utrecht, onder alle beelden en berichten klinkt één geluid overdonderend hard: ‘Okee, je kan naar huis, doei!’ - en vele varianten daarop, niet per definitie vriendelijk verwoord. Een bericht van de NOS onder de kop ‘Syrische Nederlanders willen na val Assad graag helpen met wederopbouw’ wordt op X onthaald met een mengeling van grote scepsis en ‘Ga dan!’-reacties.
Links (en) Nederlands-islamitisch probeert onderwijl krampachtig om ‘Allah akbar’ als een doodnormale uitroep van vrede en voorspoed te verklaren (en daarbij de meer argwanende aanhoorders natuurlijk te beschimpen), maar echt helemaal niemand in Nederland of het Westen associeert deze kreet primair met vreugde. Wel met explosies, geweervuur, messteken en bloedvergieten.
In de Europese Unie zijn zo’n anderhalf miljoen (geregistreerde) Syrische vluchtelingen aanwezig, in Nederland betekent hun aantal van 165.557 (stand per 1 januari 2024) dat bijna 1 op de 100 inwoners van Syrische afkomst is (0,9 procent, als per het CBS). Dat die mensen - voornamelijk soennitische moslims - gevlucht zijn voor de gruwelen van Assad, maakt hen niet als vanzelf tot beste vrienden van een vrije samenleving.
De eerwraak op Ryan al Najjar, het 18-jarige meisje dat in 2023 door haar broers in opdracht van hun vader werd vermoord bij Joure, is daar een symbool van. In 2023 werden er bij het Landelijk Expertise Centrum Eergerelateerd Geweld 619 zaken gemeld, een kwart daarvan kan worden gekoppeld aan de Syrische gemeenschap.
Een groot en groeiend deel van Nederland is echt heel erg moe van zulke uitingen van achterlijkheid, blijkt uit zowel de online commentaren als de meest recente landelijke verkiezingsuitslag en de peilingen sindsdien.
Ook bij de Jodenjacht in Amsterdam, begin november, was een Syriër van Palestijnse afkomst betrokken. Deze 26-jarige Mohammed Bakarat is sinds 2015 in Nederland, waar hij in 2019 al eens werd veroordeeld voor een geweldsmisdrijf, erkende hij bij Nieuwsuur. Hij verklaart ook ‘verschillende acties en verschillende demonstraties te hebben gedaan’. Op beelden van pro-Palestijnse demonstraties is Mohammed B. te zien als leidende figuur met een megafoon, die deelnemers opjut om ‘intifada, intifada’ te scanderen.
De vraag ‘wat doet zo iemand in Nederland?’ kan op twee niveaus gesteld worden. Ten eerste, als je op de vlucht bent voor geweld en onderdrukking, waarom ga je in Nederland dan voor geweld staan pleiten (want dat is wat een intifada impliceert) en deelnemen aan nieuw geweld, zoals tijdens de Jodenjacht in Amsterdam?
En ten tweede, als je op deze leeftijd in Nederland komt en je doet actief mee aan zulke dingen, ben je dan wel echt een vluchteling, of ben je op een soort missie?
Een andere deelnemer aan de Jodenjacht, de 22-jarige Palestijn Mahmoud Abushabab, moest als adres een asielzoekerscentrum opgeven nadat hij werd aangehouden. Hem is poging tot doodslag ten laste gelegd. Hij schopte iemand vier keer tegen het hoofd en daar zijn beelden van (ook vertoond bij Nieuwsuur).
Zijn advocaat verklaarde dat hij een posttraumatisch stresssyndroom heeft, na een leven in oorlog als kind uit Khan Younis in Gaza. NRC heeft in ieder geval medelijden, die scharen zijn gewelddadige gedrag onder de toeval van het lot: ‘Hij kwam die nacht terecht in een orgie van geweld’. Jeetje, wat vervelend voor die arme Mahmoud, zomaar per ongeluk een pogrom binnen gestruikeld!
Samenleving kreunt onder onoprecht leiderschap
Als je vervolgens een advocaat van een andere verdachte hoort beweren dat strafvermindering op zijn plaats is vanwege tweets van Geert Wilders, of uit de mond van hoofdofficier van justitie René de Beukelaer moet horen dat de jodenjacht geen terreur was en slechts ‘in sommige gevallen antisemitisme’, dan hoor je de samenleving kreunen.
‘Wij hebben daar onderzoek naar gedaan. Terrorisme wil zeggen dat je als doel hebt een bepaalde groep vrees aan te jagen. Dat is hier in ieder geval het gevolg geweest. De Joodse gemeenschap werd bang door dit geweld. Maar dat is iets anders dan dat het het doel was van deze verdachten. Alle feiten zijn gepleegd vanwege boosheid, frustratie en verdriet over de situatie in Gaza.’
— OvJ René de Beukelaer, 7 december 2024
Een grote en naar overkokende emoties geurende onrust en onvrede over de overdaad aan (islamitische) vluchtelingen uit gebieden als Gaza en Syrië stijgt ondertussen op uit de samenleving.
Enerzijds voelen velen de spanningen tussen de autochtone bevolking en de ontheemde, geestelijk getormenteerde maar ook vanwege hun cultuur, religie en achtergrond ronduit slecht inpasbare immigranten. Anderzijds is er de diepe ergernis en frustratie over de manier waarop (progressieve) politici en media een slachtoffernarratief heilig hebben verklaard, zelden kwade opzet of intenties willen zien bij daders, en alle uit afwijkende culturen voortgekomen gedragingen wegwuiven.
Daarmee zijn we nu op het punt dat zelfs de ijselijke, schrille en niemand geruststellende kreet ‘Allah akbar’ al tot uiting van vreugde en vertier wordt verwassen door amechtige zelf-onderwerpers.
In het vorige decennium was Wir Schaffen Das al een grote reden tot onrust, ergernis en woede, maar toen slikten mensen het nog omdat een racisme- of islamofobie-stigma zwaarder woog dan de neiging om zorgen te uiten. Ook omdat iedereen best snapt dat niemand voor z’n lol in een ISIS-kalifaat of onder een dictator wil blijven wonen.
Dik tien jaar, een 7 oktober 2023 en een volstrekt van alle schroom bevrijde stem op de PVV later is die stemming totaal anders. Er is een keerpunt bereikt en dat is in brede zin voelbaar, merkbaar en hoorbaar. De samenleving kreunt onder onoprecht leiderschap, dubbele standaarden en een dubbele maat.
Ook Ronald Plasterk constateert in zijn Telegraaf-column deze week dat ‘de aanslag van 7 oktober 2023, en vooral de reacties erop’ een keerpunt vormen, zoals eerder 9/11 of de moorden op Van Gogh en Fortuyn. De woorden van OvJ De Beukelaer noemt hij ‘partijdige wartaal’ en in combinatie met het terugnemen van het woord ‘pogrom’ door Femke Halsema concludeert hij dat je ‘niet verbaasd [moet] zijn dat er een keerpunt komt in het vertrouwen in hun gezag.’
‘It is time to shift to a wartime mindset’
De reacties online geven aan dat niet alleen de Palestijnse kwestie maar ook de Syrische situatie voor veel Nederlanders (en Europeanen) dichter bij huis komen dan voor hen nog langer wenselijk is. Ook is er grote ergernis dat de bestuurlijke elites, giftige ngo’s, hun meewaaiende media en vingerwappende BN’ers eerst proberen de situatie in Gaza als een genocide te framen en in de schoenen van Israël te schuiven, en dat diezelfde mensen nu de val van Assad als een bevrijding van Syrië verkopen.
Voor steeds meer mensen geldt ontegenzeggelijk dat ze liever op hun eigen ogen en oren vertrouwen ten aanzien van regime change in landen als Syrië, en op hun eigen onderbuik als het gaat om de oprukkende invloed van de islam in Europa.
Maar dan is daar ineens Mark Rutte, ditmaal vanuit Brussel en namens de NAVO, die in zijn eerste officiële toespraak pleit voor waakzaamheid. Hij droeg iedereen op een ‘oorlogsmentaliteit’ te omarmen, want ‘het gevaar komt met volle snelheid op ons af’, orakelde hij donderdag in Brussel. Welk gevaar? De Rus, natuurlijk. Wie anders?
‘Wij moeten niet de andere kant op kijken. We moeten het onder ogen zien: wat er in Oekraïne gebeurt kan hier ook gebeuren. We zullen niet veilig zijn in de toekomst, ongeacht de uitkomst van deze oorlog, tenzij we bereid zijn om gevaar aan te pakken.’
— NAVO SecGen Mark Rutte, 12 december 2024
Uiteraard is de NAVO beroepshalve gefocust op de situatie in Oekraïne, en het is vast ook zeer onverstandig om de Russische dreiging te onderschatten, maar heeft de razendsnelle val van Poetins bondgenoot Assad nou niet letterlijk deze maand laten zien dat Rusland zelf geen strijd op meerdere fronten aankan? Daarnaast heeft Israël zowel Hamas als Hezbollah zodanig verzwakt dat Syrië voor het oprapen kwam te liggen, en het regime in Iran in z’n heilige hemd is komen te staan.
In het gat van Assad sprongen niet de Russen en ook niet de Chinezen, maar een kleine, toegewijde roedel islamitische wolven wier schaapskleren niet kunnen verhullen dat ze strijden met een fundamentalistische overtuiging. In respons op hun verovering van Damascus zien we vergelijkbare rimpels door de samenleving trekken als na 7 oktober: heel veel moslims, die heel veel publieke emoties aan de dag leggen. Zat echt geen Rus tussen, meneer Rutte.
De nieuwe NAVO-baas kan wel oproepen om niet weg te kijken van de Oekraïense situatie, ondertussen zien mensen met hun eigen ogen wat er op Europese straten en pleinen voorbij trekt, en horen ze hoe hard daarover niet alleen wordt gezwegen door politici, pers en publieke functionarissen, maar ook actief bij wordt weggekeken. Islam mag en zal geen probleem zijn in westerse samenlevingen.
Ook een veeg teken: westerse mannen in bureaucratische maatpakken mogen dan grote woorden paraat hebben over vrede en verkiezingen in Syrië, vanuit de Arabische wereld blijft het vooralsnog opvallend stil over de situatie. Alleen Qatar overweegt (financiële) steun, en hun staatspropaganda-bedrijf Al-Jazeera bericht relatief opgewekt en met voorzichtig optimisme over de Syrische bevrijding. De Saudi’s, de Golfstaten en de Emiraten hebben zich terughoudend opgesteld en bezorgd getoond, de Arabische Liga zwijgt afwachtend.
Wereldwijd hebben we allemaal immers gezien waar radicaal-islamitische regimes toe in staat zijn, van de revolutie in Perzisch Iran in 1979 en de ellende in Irak sinds de val van seculiere Baath-despoot Saddam, via de wederopstanding van de Taliban in Afghanistan (kon je ook prima mee praten, zeiden de progressieven!), langs de manier waarop Libië na Khadaffi uiteengevallen is, naar de vastberadenheid van Hamas en Hezbollah om al hun eigen burgers op te offeren in hun vergeefse pogingen om Israël ten val te brengen, tot nu weer in Syrië.
Syrië, waar een man met een frisgroen legerpetje en een pragmatische glimlach echt heus niet meer van mening is dat Israël en daarna het Westen de volgende doelen voor verovering en islamitische onderwerping hoeven zijn. Allah akbar (He/Him)!
Zo zijn we op het kruispunt waar Al-Jolani in Syrië niet alleen steun van de eigen bevolking lijkt te genieten, maar ook door westerse krachten en machten voorzichtig tot voorbarig omarmd wordt. Ondertussen kun je in door migratie en islamisering overvoerde landen in West-Europa aanzwellende noodklokken horen luiden onder een bevolking die het beu is zelf niet gehoord te worden. Maar de islam, die heeft de tijd.
Syrian Spring? Arabische springstof, en de timer tikt voort.
Top weer, dit artikel. In wezen komt het erop neer dat de smaakmakende westerlingen met hun naastenliefde en godsdienstvrijheid niet kunnen inzien dat islamieten in eerste plaats geleid worden door heerszucht vanuit hun geloof. De lager opgeleide die praktisch denkt, ziet dat wel.
Geweldige analyse. Het enige wat nog ontbrak is de rol van Turkije. Maar je had natuurlijk met zo veel participanten in de strijd te maken dat je Turkije even op de back burner hebt gezet, veronderstel ik. Misschien onderwerp voor de volgende analyse? In 1 woord: 'kudos' voor dit artikel!