De ene vlagverbranding is de andere niet

Een stukje ramadanjournalistiek

In Amsterdam werd het einde van de ramadan gevierd op de Dam. De iftar werd ingeleid met het uitspreken van wat stevige teksten vol jodenhaat uit de koran en de verbranding van een Israëlische vlag door een man in een paramilitaire outfit, inclusief bivakmuts. Het leek wel een Hamas-terrorist. Het wekt afschuw, maar nauwelijks nog verbazing. Zorgelijker dan dat de Islam doet wat het altijd al deed - zich als een Japanse duizendknoop door de samenleving bewegen - is het ogenschijnlijk totale gebrek aan voortschrijdend inzicht bij de maatschappij die erdoor verstikt wordt.

We weten toch onderhand voldoende over deze ideologie om te weten dat het alle stoptekens negeert, als die überhaupt al omhoog gehouden worden? Het uitblijven van collectieve verontwaardiging, de onwil bij instanties om onderzoek in te stellen of handhaving toe te passen en de weigering van bestuurders om een scherpe veroordeling uit te spreken, begint steeds meer op lijdzame acceptatie van het onvermijdelijke te lijken.

Maar dat de Islam voortschrijdt zoals het doet, dat kan toch zelfs de meest gretige naïviteit niet meer billijken? Het is een veroveringsideologie die in de eerste plaats zijn eigen gelovigen verorbert, maar uiteindelijk ook al het andere onderwerpt. Toch blijven we maar doen alsof het niet zo is.

De beelden van de Dam (via Michael Vis) en de ontwikkeling van de Islam in Nederland deden mijn gedachten afdwalen naar dik dertig jaar terug. Volg me even in deze mijmeringen.

In dit krantje heb ik meer dan eens de vormende effecten geschetst van de tragische triptiek 9/11, Fortuyn en Van Gogh. Maar mijn allereerste serieuze besef van de kwade krachten binnen de Islam ontstond een decennium eerder, in 1993. Aan Al Qaeda gelieerde extremisten onder leiding van ene Ramzi Yousef detoneerden op 26 februari van dat jaar een vrachtwagen vol explosieven in de parkeergarage van het World Trade Center in New York.

Het doel was om de torens te doen instorten. Plusminus 680 kilo springstof bleek onvoldoende maar er vielen wel zes doden, meer dan duizend mensen raakten gewond en de bom sloeg een krater van dertig meter breed en vijf verdiepingen diep in de parkeergarage. De schade werd op een half miljard dollar geschat.

De daders hadden diverse achtergronden: een Pakistaan uit Koeweit met een opleiding in Engeland, een Egyptenaar die als jihadist was getraind in Afghanistan maar taxi reed in New York, een Irakees en een paar Palestijnen. Wat je vandaag zou noemen: een divers gezelschap, verbonden door hun geloof en een gedeelde haat jegens het Westen. De beelden van vernietigd beton die hun actie opleverde, laten een diagonaal ander wereldbeeld zien dan het beton dat niet lang daarvoor uit de Berlijnse Muur was geslagen.

De krater onder het WTC, foto via de FBI

Een oom van Ramzi Yousef, Khalid Sheikh Mohammed, bleek acht jaar later het brein achter 9/11. Ditmaal overleefden de torens het niet, echt wakker schudden heeft het de meeste westerlingen ook niet gedaan.

Die ene bom leerde me dat niet alle religies louter op vrome retoriek van naastenliefde drijven. Als aangespoorde maar ongedwongen katholiek kind vond ik de kerk vooral saai, niet imponerend. Het idee van een god leek me vergezocht en irrationeel (nog steeds, trouwens) en tot dan toe was alleen het Christendom me in schoolboekjes uitgelegd als een religie die in het verleden wereldwijd ‘op missie’ ging om ongelovigen te bekeren, te kerstenen of - bij verzet - te onderwerpen.

In eigen land, zo doceerde de popcultuur, was de christelijke god vooral een gesel voor homoseksuelen (en alleen al daarom vond ik religie stom). Maar het Christendom vormde geen algemene bedreiging voor vrijheid of veiligheid want met de sociale invloed van de kerk was al grotendeels afgerekend door de VPRO. Twee van de drie kerken uit mijn jeugd zijn in het afgelopen decennium aan de eredienst onttrokken wegens gebrek aan geïnteresseerde gelovigen, de derde is van religieuze kleur veranderd.

Aan onze samenleving wezensvreemde geloven werden gespaard door de linkse intelligentsia, of soms zelfs om hun charmes gelauwerd. Maar die Islam, die kende dus andere krachten en oerdriften dan vrede op aarde, lange diensten en gezamenlijke feestdagen vol spijs en giften, en die bom in Amerika werd mijn eerste les daarover.

Er zouden er nog vele volgen, uit vele openbare presentaties op verschillende niveaus, maar waarom lijkt niet iedereen dezelfde school te volgen?