Wachten op de mandarijnen

In de schreeuwende stilte van inertie

De tuinhandschoenen liggen op de stenen rand die de johannesbroodboom omringt. Ze zijn van leer, dragen het moderne groene kleurtje van hun fabrikant en ogen stugger dan ze aanvoelen.

Ze liggen daar al dagen, mij te herinneren aan hoe de houtopslag eerst moet worden leeggehaald voordat hij kan worden aangevuld. De bodem komt in zicht, maar onderin liggen dikke verse staven snoeihout, nog lang niet droog genoeg om op te stoken. Die moeten er eigenlijk uit, apart gelegd worden. Mijn obsessie met systeempjes vereist dat van me. Mijn inertie vervloekt de handschoenen.