Aanvallen op Faber lossen het asielprobleem niet op

Wie star doet, star ontmoet

Lintjesgate ligt alweer een paar heftige Amerikaanse handelstarieven achter ons en er zijn echt heel veel belangrijker zaken, maar het debat drukte desalniettemin een zwaar stempel op het courante Haagse circus. Kan er nog meer inhoud uit het toch al zo aan inflatie onderhevige politieke debat? Terwijl zo velen smachten naar méér inhoud en vooral meer actie op het asiel- en migratiedebat.

De frustratie droop van de keurige oppositiepartijen, die scheldend en tierend de boter van hoofden, muren en spreekgestoelte lieten druipen. Al hun verontwaardiging uit het verleden over de vlammende retoriek van Geert Wilders werd ter plekke omgesmolten in heftige hypocrisie. Kaag een heks noemen ging hen ooit veel te ver, Sophietje als tassendrager bestempelen was huilen geblazen maar hier stonden de Frenskes, Robbies en Mariekes zelf met kromme vingers naar Faber te wijzen als een prutser, een schande en een schertsfiguur. Er werd letterlijk gesmeekt om haar aftreden, terwijl Rolo Bontenbal over ‘democratisch ethos’ stond te zwetsen.

Zulks was de frustratie in het debat van vorige week, de onmacht om van deze coalitie af te komen, een kabinet dat niet bestaat maar weigert te vallen, dat alle hoge woorden over fatsoen uit het raam gingen en de retoriek van PvdA en D66 tot DENK en Volt als nieuwe bruine poepvlekken tegen de muur achter het spreekgestoelte en Vak K werd gesmeten.

Wie zijn die mensen, die menen hiermee een volk te vertegenwoordigen? En wat zegt dat over het volk, als dit de vertegenwoordigers zijn? Hemelhoog kunnen onze politici huilen over de vaak zure en boze sfeer van het digitale publieke debat maar daar stonden ze zelf geen haar beter te wezen. Getriggerd, overigens, door een minister die net zo stijf is in haar denken als in haar voorkomen als de moeder overste van het starre rechtse denken.

Vorige week tijdens het debat werd alhier een analyse slash commentaartje geprint, afgesloten met de vrees dat we op Rutte VI afkoersen, maar het onderwerp is nog verre van uitgekauwd.

Want gek genoeg liet Faber ook zien hoe star haar ideologische opponenten zijn. Vanzelfsprekende mandarijnen die smachten naar het terugwinnen van hun macht, hun mores en hun idee van wat ‘normaal’ zou moeten zijn. Een normaal waarin er geen asielprobleem bestaat, enkel een opvangtekort. Waarin er geen migratiecrisis is, maar sprake is van een islamofobie-issue en een racismedefect in de Nederlandse samenleving. Waarin onbegrip voor de breed en steeds breder levende vreemdelingenvermoeidheid de norm is, niet het gesprek over de herkomst en aanleidingen van deze vermoeidheid, die helaas steeds meer mensen vervreemdt van hun eigen land.

Maar die tijd, dat oude normaal, is echt, echt voorbij en komt ook niet meer terug.